Hutspot - De Vader

4 verhalen, 1 pot hutspot!

Het loopt tegen vijven. Ik fiets diep in mijn overal gedoken door de straten van het dorp. Het is goed merkbaar dat de dagen korter worden. Het begint al te schemeren. De lucht is egaal grijs. Het zal wel niet lang meer duren of het gaat miezeren.

Het werk voor vandaag zit er voor mij weer op. De varkens zijn goed verzorgd, de stal zag er keurig uit toen ik naar huis ging. Misschien dat ik vanavond nog even terugga om te kijken of alles in orde is.

Het is stil op straat. Geen wonder ook nu de temperatuur rond de 15 graden is en de wind zijn best doet om mij van mijn fiets te blazen. Maar dat gaat hem niet lukken hoor.

In verschillende huizen zie ik de eetkamerlampen al branden.

Ik heb trek gekregen van het werk en de verfrissende fietstocht. Gelukkig ben ik bijna thuis. Niet veel later rijd ik het erf op. Als ik door het keukenraam een blik naar binnen werp, zie ik dat mijn vrouw staat te koken. Ze kijkt op en steekt haar hand op ter begroeting. Ik steek hem ook op en ga naar binnen.

In de keuken geef ik mijn vrouw een zoen; “Dag, schat! Ik ben weer thuis. Wat ruikt het al lekker, wat zorg je toch altijd goed voor ons.”

“Gekkie! Maar, voordat jij het hele huis vuil maakt met die handen van je, handen wassen jij!” Ze geeft mij er een knipoog bij, dus vooruit dan maar. Om moeders de vrouw tevreden te houden boen er schrob ik alle vuil van mijn handen.

Nog voordat ik mijn handen af kan drogen stuift mijn jongste zoon de keuken in: “Papa, papa, kijk eens wat ik vandaag op school heb gemaakt!” “Even wachten jong, even mijn handen afdrogen.” Geduldig staat het kleine ventje op mij te wachten. Stiekem werp ik zijn moeder een knipoog toe; “Wat luistert ie toch goed vandaag, je hebt hem zeker wat lekkers beloofd na het eten?”

“Papa, kijk nu!” klinkt het weer.

Ik til de kleine van de grond. “Zegt het is, wat heb jij vandaag op school gemaakt?”

“Wij hebben een nieuw thema. Wij gaan in de klas leren over eten en hoe je eten moet koken. En waar eten vandaan komt. Vandaag kregen we allemaal een leeg bord (geen echt bord, maar een bord van papier) en toen moesten wij daar een tekening op maken van wat wij het liefste vanavond willen eten.”

Ik kijk eens naar de tekening en probeer er iets in de ontdekken. Ik zie rode strepen, gele vlakken, een bruine vlek… “Ik denk dat jij macaroni wilde eten met kaas?”

“Nee pap, doe niet zo dom. Hutspot! Dat past toch veel beter bij dit weer?”

Tsja wat moet je daarop zeggen. Ik zet de kleine lachend op de grond, hij stuift alweer weg om de tekening aan 1 van zijn broers of zijn zus te laten zien.

Voordat ik de kamer inloop til ik even het deksel van de pan op, die op het vuur staat te pruttelen. Dit levert mij een tik met de houten lepel op die mijn vrouw in haar hand heeft. “Niet spieken jij”

“Sorry schat, maar is dat wat ik denk dat het is?” “Een brede lach verschijnt. “Ons geheimpje!”

Grinnikend loop ik de kamer in. Daar tref ik mijn oudste dochter aan. Ze ligt languit op de bank met 1 van haar vriendinnen te bellen. “Heb jij ook gezien wat…” Door mijn binnenkomst gestoord breekt ze haar zin af. “Pa komt binnen. We appen wel verder” Hmmm… ik zal wel niet mogen horen waar dat over ging. “Dag dochter, wat leuk dat je het vraagt! Nee, niets bijzonders gebeurt. Hoe was jou dag?” zeg ik met een glimlach. “Paaaaaaaap! Hoe laat eten wij?” “Vraag het maar aan je moeder! Die gaat daarover”.

Ik laat mij in de stoel voor de open haard zakken en pak de krant van tafel. Mijn dochter staat op en loopt de keuken in, vervolgens hoor ik mijn vrouw zeggen: “Nog 5 minuten”. Ik hoor haar naar boven gaan en zak onderuit. Achter de krant ziet niemand dat ik mijn ogen even sluit.

“AAN TAFEL” klinkt het niet veel later. Een hoop gestommel weerklinkt. 1 voor 1 druppelen de kinders binnen. En gaan aan tafel zitten. Ook ik hijs mij uit mijn stoel en loop naar de tafel. Mijn vrouw komt de keuken uitlopen met de pan en zet hem in het midden op tafel.

Ik begin de maaltijd met “Onze Vader, die in de hemelen zijt…”

Na het gebed open ik de pan en houd ik mijn ogen op de jongste gericht…Eens kijken hoe hij reageert…

Johannes R