Hutspot - De Moeder

4 verhalen, 1 pot hutspot!

Het loopt tegen half 4 in de middag. Het was weer een drukke dag. Toen ik de jongste naar school gebracht had ben ik direct aan het poetsen gegaan. Op vrijdag probeer ik altijd het huis aan kant te hebben, zodat ik ook van een rustig weekend kan genieten en daarbij; als de kinderen thuis zijn kun je niet gaan lopen schoonmaken.

“Wil je wat drinken?" vraag ik aan de kleine die aan tafel is gaan zitten.” “Ja mam, alstublieft.” “En wat mag het voor mijnheer zijn?” “Mag ik sap mam?” “Tuurlijk! Ik ga het voor je inschenken.”

Niet veel later zet ik hem een glas sap voor met een lekkere koek. “Kijk eens, dat heb je wel verdient na die lange schooldag”.

Zelf neem ik een lekkere kop koffie en zak naast mijn zoon aan tafel neer. “Wat heb je toch voor een mooie tekening daar?” “Die heb ik vandaag op school moeten maken mam. Wij gaan op school de komende weken werken over eten. Vandaag moesten wij tekenen wat wij graag wilden eten vanavond.“ Ik kijk eens naar de tekening van mijn zoon, ik draai hem eens wat rond., maar heb geen idee wat het voor moet stellen. “En, wat zou jij graag willen eten vanavond dan?” “Hutspot mam. Met jus!”

“Hutspot, hoe kom je daar nu bij?” “Nou, als het koud is eten wij altijd een keer hutspot. Dus ik dacht dat dit wel lekker zou zijn vanavond” “Hmmm… als mama dat nou iets eerder had geweten, dan had mama dat voor je gemaakt. Maar vanavond had mama bedacht dat wij macaroni gingen eten. Ik hoop dat je dat ook lekker vindt?” “Jahoor mam, maar als het kouder wordt dat moeten wij wel een keer hutspot eten he.” “Tuurlijk, jongen! Maar nu gaat mama koken. Ga jij maar lekker spelen!”

Terwijl ik naar de keuken loop denk ik aan de tekening van mijn jongste. Een blik door het raam naar buiten leert mij dat het guur weer is. De bomen langs het pad buigen diep door de harde rukwinden. De herfst is wel echt begonnen. Eigenlijk heb ik ook wel zin in hutspot. Ik kijk eens in de koeling en zie dat ik nog een spek heb liggen. In mijn aardappelhok liggen aardappels, en wortels en uien heb ik ook nog. Ik bedenk mij dat ik mijn kleinste wel eens een leuke verassing kan bezorgen vandaag, die macaroni kunnen wij ook morgen eten.

Ik ga aan de slag met het snijden van de uien en de wortel. Ondertussen staan de aardappels te koken in de pan.

Tegen 5 uur zie ik een fiets het erf op rijden. Manlief komt eraan. Ik steek mijn hand op als hij zijn fiets tegen de muur parkeert.

Als hij binnenkomt krijg ik een zoen en hoor ik: “Dag, schat! Ik ben weer thuis. Wat ruikt het al lekker, wat zorg je toch altijd goed voor ons.”.

Na al die jaren weet hij nog steeds hoe hij mijn hart op hol kan maken. Met een blos op mijn wangen zeg ik: “Gekkie! Maar, voordat jij het hele huis vuil maakt met die handen van je, handen wassen jij!”

Terwijl mijn man zijn handen was komt de jongste binnen stuiven. “Papa, papa, kijk eens wat ik vandaag op school heb gemaakt!” “Even wachten jong, even mijn handen afdrogen.” zegt mijn man.

Het verbaast mij enorm dat hij het doet. Normaal is hij niet te houden. Mijn blik ontmoet die van mijn echtgenoot. “Wat luistert ie toch goed vandaag, je hebt hem zeker wat lekkers beloofd na het eten?” “Papa, kijk nu!” klinkt het weer. Ah, het geduld is op. Hij hoort niet eens dat zijn vader het over een toetje had.

“Wij hebben een nieuw thema. Wij gaan in de klas leren over eten en hoe je eten moet koken. En waar eten vandaan komt. Vandaag kregen we allemaal een leeg bord (geen echt bord, maar een bord van papier) en toen moesten wij daar een tekening op maken van wat wij het liefste vanavond willen eten. “

Ik zie mijn man zijn best doen om iets in de tekening te herkennen. In gedachten sta ik te grinniken, ik ken het probleem. “Ik denk dat jij macaroni wilde eten met kaas?” zegt hij uiteindelijk.

“Nee pap, doe niet zo dom. Hutspot! Dat pas toch veel beter bij dit weer?”

Macaroni met kaas, serieus? Dat gaat het morgen worden. Pech gehad lieverd. Vanavond gaat onze zoon voor, bedenk ik mij.

Ik hoor mijn zoon de keuken uitstuiven, op zoek naar nieuwe avonturen. Achter mij hoor ik mijn man aan de pan zitten. Nee nee, dat gaat niet gebeuren. Zachtjes tik met de houten lepel op zijn handen. “Niet spieken jij” “Sorry schat, maar is dat wat ik denk dat het is?” Ik barst in lachen uit! “Ons geheimpje!” Grinnikend verlaat mijn man de keuken.

Heb ik mooi de tijd om de tafel te dekken. Voordat ik daarmee kan beginnen komt mijn dochter binnen: “Hoe lang duurt het voor wij kunnen eten mam? “Nog 5 minuten!” Zonder mij verder een blik waardig te gunnen loopt ze al tikkend op haar telefoon de keuken uit. Gelukkig hebben wij een non-mobiel beleid aan tafel, denk ik bij mijzelf.

Borden en bestek zet ik neer. Glazen vul ik alvast met water. 5 minuten later besluit ik dat het wel eens tijd wordt om aan tafel te gaan. Als ik de kamer inloop zie ik dat mijn man achter zijn krant is gedoken. Hem kennende heeft hij zijn ogen stijf dicht, maar dat kan ik nu niet zien. Nou, dat zal niet lang meer zijn:

“Aan tafel! ” roep ik iets luider dan noodzakelijk. Direct weet ik dat mijn vermoeden juist was. Hij springt bijna van zijn stoel. Grinnikend loop ik terug naar de keuken.

Inmiddels is het een drukte van belang. Mijn oudere kinderen zijn inmiddels ook verschenen en hebben plaats genomen. Ook mijn jongste telg zit al klaar, nog steeds met de tekening in zijn knuisten geklemd. “Geef de tekening maar aan mama. Dan gaan wij daar een mooi plekje voor zoeken op je slaapkamer vanavond.”

In de keuken draai ik het gasfornuis uit en zet met een grote zwaai de pan op tafel. Mijn man gaat voor in gebed. Na het gebed tilt hij het deksel van de pan. Ik zie dat hij, net als ik, naar de jongste kijkt. Wat zou zijn reactie zijn?

Johannes R