Hutspot - De Dochter

4 verhalen, 1 pot hutspot!

De wijzers lijken maar niet vooruit te willen tikken. Eindeloos lijkt het laatste uur te duren. Vandaag gewoon les tot het 8^ste uur, en dat pal voor het weekend. En dan ook nog geschiedenis. Wat interesseert het mij wat er allemaal in het verleden gebeurd is. Daar heb ik toch niets aan? Ik wil gewoon weg hier.

Stiekem schrijf ik een briefje aan mijn beste vriendin die naast mij zit. “EIN-DE-LOOS” staat erop. Ze leest het en schrijft… “SAAAAAAAAAAI” op een briefje richting mij. Ik laat een diepe zucht. Nog maar een kwartiertje. Dan kunnen wij eindelijk weg hier.

Plots weerklinkt mijn naam: “Kun jij mij vertellen waarom Willem van Oranje zo heette?” De hele klas staart mij aan. Ook dat nog. “Ik uuuuh”. Uit mijn ooghoek zie ik ook die leuke jongen zijn hoofd naar mij omdraaien. “Ik uuuh, ik weet het niet.” De leraar kijkt mij streng aan. “Je hebt je huiswerk toch wel gemaakt?” Natuurlijk heb ik dat niet. Daar had ik echt geen tijd voor. Gisterenavond heb ik nog gebeld met een vriendin, en daarna met een andere vriendin geappt. Wanneer had ik dat moeten doen? Maar ja… dat kan ik natuurlijk niet zeggen. “Doe maar eens een gok”, zegt de leraar. Het zal vast wel door iets oranjes komen: “Van wortels?” zeg ik voorzichtig. Ow help, de hele klas barst in lachen uit. Ook die leuke jongen, zie ik uit mijn ooghoek. Waarom zeg ik nu weer zoiets doms. Is het al weekend?

Zodra de bel gaat ren ik met mijn vriendin het lokaal uit. Zo snel mogelijk weg hier. Wat een ramp weer…. En dat nou juist wanneer hij bij mij in de klas moet zitten…

Druk pratend lopen wij de school uit op pad naar onze fietsen. Als wij naar buiten stappen snijd de wind onze adem af. “Brrr…. K-k-koud” klappertand ik richting haar. Zij hoeft gelukkig niet zo ver te fietsen. Mazzelaar die ze is. Ik moet nog door de polder naar huis. Met een zwaai nemen wij afscheid bij haar huis. “We appen!” roepen wij naar elkaar.

Diep voorovergebogen hang ik op het stuur van mijn fiets. Hijgend en puffend kom ik uiteindelijk in de buurt van huis. Waarom is dat lekkere zonnetje toch verdwenen, klaag ik bij mijzelf.

Thuis gekomen val ik uitgeput op de bank neer. Wat is het leven van een tiener toch zwaar. Aan de geur die in huis hangt te merken staat mijn moeder al te koken in de keuken. Een zware lucht hangt in huis. Als het maar niet iets is van hutspot ofzo, dat vind ik echt niet tof. Ik wil er wel een beetje leuk uit blijven zien en heb dan eeeeecht geen behoefte aan al die koolhydraten en dat vette sausje. Als het goed is eten wij macaroni met kaas. Wel lekker, maar ook al zo vet. Ik neem mijzelf voor een klein beetje te nemen en vooral van de salade te eten die mam er vast wel bij zal maken.

In mijn zak voel ik mijn telefoon trillen. Het is mijn BFF. “He schat, ben je al thuis?” “Jahoor, pfff… die wind. Was het maar weer zomer. Dan konden wij vanavond nog afspreken in het dorp.” “Ja, zou wel lekker zijn, ja. Ben je al bijgekomen van je wortels?”; zegt ze lachend. “Niet leuk… heb je gezien hoe mijn crush naar mij keek? Ow… ik dacht dat ik niet goed werd…” Mijn vriendin schaterlacht het uit: "Wie zegt er dan ook wortels?”

Zonder dat ik er erg in heb staat mijn jongste broertje opeens naast mij. “Kijk eens naar mijn tekening!” “Ja mooi man, goed gedaan. Ga maar aan je broers laten zien, die zijn boven. En voortaan niet storen als ik aan het bellen ben”

Beteuterd zie ik hem afdruipen. “Ja, ben ik weer. Sorry hoor, moest even mijn broertje wegsturen. Hij snapt nog niet dat ik echt even bij moet komen. Hij heeft het maar makkelijk, maar ons leven op de middelbaar is zooooooo zwaar”…

Nog voor ik goed en wel uitgesproken ben gaat de deur naar de keuken open en komt mij pa binnen. Ik ruik, door de etenslucht heen, nog de varkens die hij vandaag heeft verzorgd. Ik knijp mijn neus dicht en kijk hem kwaad aan. Zoals elke middag begeeft hij zich naar de stoel bij de haard. Ik besef dat ik het gesprek met mijn vriendin snel af moet sluiten. Straks gaat hij mij weer voor schut zeggen. “Pa komt binnen. We appen wel verder! ” zeg ik en druk mijn telefoon uit.

“Dag dochter, wat leuk dat je het vraagt! Nee, niets bijzonders gebeurt. Hoe was jou dag?” zegt hij met een glimlach tegen mij. Wat kunnen vaders toch irritant doen. “Paaaaaaaap! Hoe laat eten wij?” vraag ik hem. “Vraag het maar aan je moeder! Die gaat daarover”. Ik zie hem zijn krant pakken en erachter verdwijnen nadat hij zijn benen op tafel slingert. Ik zie dat 1 van zijn sokken kapot is en dat zijn grote teen eruit steekt. Ielll…

Moeizaam hijs ik mij uit mijn stoel en loop naar de keuken waar mam nog staat te koken. “Hoe lang duurt het voor wij kunnen eten mam? “Nog 5 minuten!”

Terwijl ik de kamer uitloop trilt mijn mobiel weer. “En… denk je dat hij je leuk vindt? ”Oeh… dat moet ik echt even beantwoorden. “Weet niet. Wat denk jij?”

Boven laat ik mij op mijn bed neervallen. En app ik verder. Veel te snel klinkt het beneden: “AAN TAFEL”. “Moet ff eten. En je weet dat ik mijn telefoon dan weg moet doen. Latersss! #balen #straksverderappen #wensmijsucces” app ik naar mijn vriendin.

Ik ga de trap af en ga aan tafel zitten. Mijn broers zitten allemaal al op hun plek. Ik zit naast mijn kleine broertje. Hij heeft de tekening voor hem liggen. “Wat is het?” vraag ik aan hem. “Hutspot!” “Ow, waarom teken je hutspot?” “Moest voor de juf!”

Mijn moeder neemt de tekening mee en verdwijnt in de keuken om de pan te halen en zet hem op tafel. He, waar is de salade? Mam zal toch wel macaroni gemaakt hebben? Vragend kijk ik mijn moeder aan.

Pa gaat voor in gebed. Na het “Amen” tilt hij het deksel van de pan. Die geur… oh nee…

Johannes R