Aan het einde van de wandeling (2023)

Oudejaarsavond 2023 - 
Nog een paar stappen en dan ligt 2023 achter mij. Nog een paar stappen en ik loop de kerk in voor de oudjaarsdienst die op het punt van beginnen staat.

Het voelt als gisteren, maar de laatste keer dat ik hier stond is alweer een jaar geleden. De tijd lijkt steeds sneller te gaan.

Voordat ik de treden betreed om de nu nog dichte kerk binnen te gaan, draai ik om en kijk naar het pad achter mij. Zo aan het einde van het jaar maak ik de balans op van dat wat is geweest. Wat is er veel voorgevallen langs het pad wat ik gelopen heb.

Ik zie daar achter mij onbekenden op hun telefoon en laptop mijn artikelen lezen die verschenen op deze website en andere plaatsen. Een enkeling stuurt mij een bericht van herkenning of steekt mij een hart onder de riem.

Ik zie daar enkele manden met goede daden die er door mij gedaan zijn. Maar ik zie ook vele vuilnisbakken met ellende. Fouten die gemaakt zijn. Zonden van daden en nalatigheid. De stank overheerst. Dragers rijden de vuilnisbakken weg van mijn pad om ze uit te gieten in de maalstroom van de tijd. Op een dag zal ik alle zonden tegen mij horen getuigen. Zal er dan voor mijn zonden betaald zijn?

Daar langs het pad staan gezinnen rond de wiegjes van pasgeboren kindjes. De kleintjes liggen vrolijk te kraaien. Vaders en moeders kijken er vertederd naar en broertjes en zusjes willen de kleine aan het lachen maken met speeltjes.

Niet overal is vrolijkheid en blijdschap langs het pad. Tussen de gezinnen met pasgeborenen zijn donkere plekken. Een steen markeert de graven van hen die mij het afgelopen jaar ontvielen. Op die plaatsen is het stil en somber; immers in 't stille graf zingt niemand 's HEEREN lof; het zielloos lijf, gedompeld in het stof, kan Hem geen glorie geven. Ik zie dierbaren er met tranen in hun ogen vertrekken. Hen die mij het afgelopen jaar ontvielen zijn de weg gegaan van alle vlees.

Langs het pad staan hier en daar oververhitte computers. Wat heb ik veel werk mogen verzetten voor meerdere opdrachtgevers. Ik kreeg de kracht om mijn werk naar eer en geweten zo goed mogelijk uit te voeren.

Als ik met mijn ogen mijn levenspad afga, valt het mij op dat het pad soms breed en soms smal is. Op de smalle plaatsen heb ook ik af en toe de hamer opgepakt om het pad maar wat te verbreden. Zouden de tegels daar blijven liggen, of zouden ze eruit geslagen worden?

Het zijn gedachten die door mijn hoofd spoken.

Wat ook opvalt zijn de vele wegen die mijn pad kruisen of gekruist hebben. Dicht bij mij zie ik medio deze maand de koren staan. De volwassenen slaan hun koormappen dicht en steken de hand op ter groet. De kinderen komen nog snel over hun belevenissen vertellen om vervolgens aan de hand van papa of mama hun eigen pad te vervolgen. “Tot volgend jaar meester!”

De organisten zetten de orgels uit en de laatste klanken vervagen in de wind. Ook zij steken de hand op ter groet.

Nog dichterbij staan familie en vrienden. Ik hoor flarden van de vele gesprekken die het afgelopen jaar zijn gevoerd over lief en leed. Over dat wat diep in ons heeft gespeeld. Ik zie hen door de tranen die zich in mijn ogen vormen staan. “Bedankt!” is alles wat ik stamelend uit kan brengen. “Jullie hebben meer voor mij betekend dan jullie voor mogelijk kunnen houden!”

Een omhelzing, een klap op de schouder en dan scheiden ook onze wegen vanavond. Ieder loopt immers zijn eigen levenspad, ook in 2023.

Af en toe mochten wij elkaar tot steun zijn en liepen wij gezamenlijk op. Dat zijn de momenten die ik koester en bewaar in mijn hart.

Het loopt tegen het einde van de oudejaarsdag. Nog enkele stappen en dan is het jaar voorbij.

Als ik mij omdraai is de kerk nog donker. De deuren zijn gesloten. Mijn ogen worden getrokken naar de tekst boven de deur: “Ik heb gesproken, hebt gij het gehoord?” Flarden van de vele diensten spoken door mijn hoofd: “Bekeert u!”, “Het is enkel genade!”. De vele teksten die zijn uitgelegd passeren voor mijn geestesoog, predicaties over de 3 delen van de geliefde Heidelberger (ellende, verlossing en dankbaarheid), de meditaties die ik mocht beluisteren en lezen, de gesprekken met predikanten, ouderlingen, familie en vrienden over geloofszaken... Wat was het veel.

Maar ik besef dat het er niet om gaat of het veel was, het gaat erom of ik het gehoord heb. Echt gehoord heb!

Voor mij gaan de deuren van de kerk open. Uit de kerk klinkt de samenzang mij tegemoet:

Aan ’t gras des velds gelijkt ons leven;
Als broze bloemen bloeien wij.
Zoo ras de storm zich heeft verheven,
Gaat onze heerlijkheid voorbij.

Stil ga ik op de achterste bank zitten en buig het hoofd, want wie ben ik dat ik hier mag zitten? Dat ik het einde van het jaar mee mag maken? Ook mijn pad had afgesneden kunnen worden, ook mijn bloem had kunnen knakken en vergaan, ook ik had in het stille graf neergelegd kunnen worden.

Dan vliegen alle verkeerde zaken van het afgelopen jaar mij naar de keel. Dan bruist het in mijn binnenste. Dan zou ik alle vuilheid wel uit willen wissen. Dan wil ik terug rennen over mijn gelopen weg en de fouten herstellen. Ik sta op en ren naar de deur, maar het is te laat. Achter mij zijn de deuren in het slot gevallen. Ik kan het verleden niet meer aanpassen en besef: Al het heden wordt verleden, schoon ’t ons toegerekend blijft!

De kracht vloeit uit mijn lichaam weg en ik zak op de knieën. Hoe kom ik deze nacht nog door? Een stil gebed klinkt op: “'t Boze dat ik heb gedaan, zie het Heere toch niet aan. Schoon mijn zonden vele zijn, maak om Jezus wil mij rein.”

En net wanneer alles donker lijkt, straalt er een helder Licht door de kerk, want de gemeente zingt verder:

Maar Hij vervult alle eeuwigheden
met schatten, die Zijn hand bereidt,
voor ’t harte, dat Hem heeft beleden
als Vader van Zijn eeuwigheid.

Met die woorden kan ik deze nacht doorkomen. Door die woorden is er vergeving voor al het verkeerde van het afgelopen jaar, voor ieder die Hem van harte liefheeft. Door die woorden is er genade voor de grootste der zondaren te vinden bij Hem, dus ook voor u en voor mij!

--------------------------------------------

Dit zijn mijn laatste woorden op deze website in het jaar onzes HEEREN 2023.

Mea Culpa – Voor alle fouten die in het afgelopen jaar op deze website zijn verschenen. Ik hoop en bid dat Hij ze genadig wil vergeven.

En… ik kan niet afsluiten zonder lof en dank. Hij heeft mij het afgelopen jaar de kracht en de wijsheid gegeven tot het schrijven van de artikelen. Hij heeft mij het afgelopen jaar willen sparen. Dan heb ik met regelmaat veel moeite gehad met het onder woorden brengen van mijn gedachten en emoties, maar is Hij mij daarin gedachtig geweest.

Zoals ieder jaar sluit ik af met de woorden waarvan ik hoop dat ze ook bij u zullen klinken als de klok richting middernacht kruipt en de laatste minuten van een voorbijgevlogen jaar wegtikken:

Soli Deo Gloria – Alleen aan God de eer!

Johannes R