Het is vrijdag 10 februari. Wonder boven wonder is het een keer droog. Het is fris, maar niet zo koud dat de handschoenen aan moeten en de wollen das rond mijn nek is geknoopt. Vanavond verlaat ik de warmte van mijn huis om mij naar een verjaardag te begeven. Een goede vriend is jarig, en als je dan uitgenodigd wordt; dan ga je. Dan ben je blij dat je hem met een bezoek kunt vereren en zijn nieuwe levensjaar met hem mag vieren.
Gekleed in een lange wollen mantel met opstaande kraag, zwarte overhemd, gilet, broek en schoenen stap ik rond 20.00 uur de deur uit. Mijn gleufhoed laat ik thuis. Onder mijn arm zit het cadeau geklemd. Ik loop naar mijn auto en stap in. De lampen draai ik aan, ik draai de sleutel om en niet veel later rijd ik weg, mijn woning achterlatend.
Na een 10-tal minuten verlaat ik de bebouwing en begint mijn rit door de weilanden van een langzaam in slaap vallend Zeeland. Uit de boxen van mijn radio klinken zacht pianotonen uit vervlogen tijden. Tot….
‘DRINGGG!’ Mijn telefoon klinkt door de auto. Op het scherm van de radio verschijnt: ‘Huis belt’. Met een druk op de knipperende rode knop van mijn radio opent zich de verbinding. De stem van haar die in huis is achtergebleven klinkt door de auto: ‘Er worden eieren tegen onze woning gegooid”.
Een moment zit ik als verstijfd achter het stuur. “Wat zeg je?” Gedachten flitsen op topsnelheid door mijn hoofd: ‘Hoe groot is het gevaar?’ ‘Zou er een boze cliënt mijn privéadres hebben achterhaald?’ ‘Of is er een andere reden waarom er eieren tegen mijn voorruit belanden?’
Deze gedachten worden gevolgd door: ‘Hoe kom ik zo snel mogelijk thuis?’ Met piepende banden neem ik een rotonde volledig en spoed mij weer de stad in. Op naar huis.
Niet veel later rijd ik de buurt in waar mijn thuisadres is gevestigd. Onderaan de afslag van de snelweg vallen mij vreemde witte plekken op. Dat moet ik onthouden!
Ik begin met een drive-by bij mijn woning. Eens zien welke sujetten zich ophouden in de schaduw van de nacht. Bij het passeren van mijn woning zie ik direct de resultaten van de eerdere gooiactie. Langs mijn ramen druipt het eigeel en eiwit in grote druppels neerwaarts. De eierschillen liggen er onder.
Maar een detective gaat tot de bodem van de zaak. Hij zorgt eerst en vooral voor zijn eigen veiligheid. Daarom stuur ik door de donkere straten van de wijk. Niemand te zien. Al dwalend door de wijk kom ik terug bij de afrit van de snelweg. Daar parkeer ik mijn auto en loop op de witte vlekken af. Nog voor ik mij erover kan buigen ruik ik de lucht: eieren.
Ik stap in en keer huiswaarts. Daar aangekomen volgt een buurtonderzoek. Ben ik de enige, of zijn er meer het slachtoffer geworden? Al snel ontdek ik bij verschillende buren ook de eieren tegen de gevels. Stiekem adem ik voorzichtig uit... het was dus niet alleen tegen mij gericht.
Maar wat de reden wel was? Het zal een raadsel blijven. Twee straten zijn besmeurd met eieren tegen de woningen, auto’s die van de snelweg afsloegen zijn bekogeld met eieren, maar waarom?
Ik vrees dat ik geen goede detective ben, helaas heb ik de reden niet kunnen achterhalen. Ook het overleg met mijn collega’s van politie heeft helaas niets opgeleverd.
Wel leverde dit avontuur in het avonduur een onverwachts gesprek op met één van mijn directe buren. Iemand die ik normaal gesproken niet spreek. Ze was op haar deur afgekomen omdat ze opeens niets meer door de vooruit kon zien. Ook daar droop de eierstruis neerwaarts.
Van de daders was geen spoor meer te bekennen. Maar wat zij mij vertelde zette mij aan het denken; nog geen week eerder was er bij haar tegen de woning mayonaise en ketchup gegooid. Daarom een oproep aan de daders:
Willen jullie bij mij en mijn buren ook uien bezorgen? LET OP! Gooi deze niet tegen de ruit (wij willen niet dat wij glasscherven moeten gaan ruimen en voelen ons dan niet heel veilig) maar leg deze gerust verpakt onder de boom in de straat. Dan kunnen wij met jullie eieren, mayo en ketchup een heerlijk omeletje gaan bakken.
Dan kan deze detective na een nachtelijke speurtocht ook zijn verloren krachten weer aanvullen.
En… zullen wij afspreken dat wij daarna stoppen met dit soort praktijken? Dat scheelt jullie kosten en ons poetswerk!
Bij voorbaat dank!
De Detective (Johannes R)
Soortgelijke artikelen lees je hier:
Reactie plaatsen
Reacties