Het moest er een keer van komen; een artikel over zingen! Het is iets wat mij dagelijks veel vreugde brengt, waar ik enkele avonden in de week ook druk mee ben. Zingen is bijzonder, iets unieks. Dat ik al anderhalf jaar het zingen bijna niet benoem op de website; het is een schade. Maar ik ben voorzichtig: ‘Waar het hart vol van is, loopt de mond van over’ en zegt met dan niet ‘overdaad schaadt'?

Zolang ik mij kan heugen is zingen een onderdeel van mijn leven geweest. Waar ik mij nog herinner dat ik op de eerste schooldag samen in de kring mocht starten met zingen, herinner ik mij ook mijn zangavonden op het jeugdkoor waar ik als kind aan verbonden was. Daar leerde ik de eerste technische facetten van hoe je de stem kan gebruiken en trainen, hoe je een mooie klank kunt creëren. Hoe samen zingen tof kon zijn.

Als kind werd mij de kans geboden om aan uitvoeringen deel te nemen. Kerken en concertzalen, ik mocht er samen met de andere leeftijdsgenoten mijn stem laten horen. Unieke ervaringen die ik mij nog kan herinneren als de dag van gisteren.

Die keer dat wij in de Doelen in Rotterdam voor vele toehoorders de kinderbede mochten zingen, die keer dat ik voor het eerst alleen mocht zingen in een verzorgingstehuis te Middelburg, die keer dat ik solo moest zingen met steun van het Walchers mannenkoor in de Koorkerk tijdens een kerstconcert… Het zijn momenten die je nooit vergeet. De spanning van toen voel ik weer als ik eraan terugdenk. Maar ook de ontlading als de avond erop zat.

Die tijd kwam, bij het vertrek naar de middelbare school, tot een einde. De drukte in de agenda maakt dat de koren op de achtergrond raakten. Zingen bleef, maar dan onder de douche, stiekem en in het geheim.

Toch… als de zanger een passie heeft, gaan er deuren open. Een vraag, een antwoord en ik zong weer in koorverband. En die spanning voor uitvoeringen; ook die keerde terug. Niet meer omdat er gezongen moest worden, maar omdat de organisatie deels op mijn schouders lag. Het zingen… dat lukte wel! Dat deden wij met elkaar.

Maar dat zingen van mij… dat is nu voor een groot deel weer gestopt. En dat komt doordat er  andere deuren zijn opengegaan. Waar ik vroeger naar mijn dirigent keek, kijken nu zo’n 150 kinderen in de week naar mij. Nu sta ik ervoor en probeer ik de passie die in mij is voor het zingen aan hen mee te geven, zodat zij net als ik in die passie gaan delen. Zodat zij die eerste beginselen van zingen en de techniek erachter leren.

Elke week repeteren de kinderkoren waarvan ik dirigent mag zijn met zoveel enthousiasme, elke week klinken de liederen mooier, elke week leren ze bij. Telkens weer besef ik dan hoe goed het is dat juist kinderen durven, kunnen, mogen en willen zingen!

“Zingen is niet cool!”, “Ik ga niet op zo’n suf koor”, “Ik kan niet zingen”, “Zingen is voor meisjes”… Ook ik hoor deze uitspraken vaak langskomen. Wat een onzin! Durf je het soms niet? Die jongens en meisjes die zingen: zij laten een stukje van hun ziel zien. Ze stellen zich kwetsbaar op voor hun toehoorders. Dus JA; Zingen is het stoerste wat je als kind kunt doen! Laat ze je maar uitlachen, laat ze maar om je spotten. Die jongens en meisjes die jou ermee plagen (en soms zelfs pesten), ze weten niet wat ze missen! Jij bent stoerder dan hen!

Johannes R