“Lekker weertje vandaag he?” Zoals ik vorige week beschreef: Het was de standaard opening van een gesprek tussen de Nederlanders. Niets kon ons meer bekoren dan met elkaar praten over de zon, de regen of de sneeuw. En natuurlijk… we vergaten de wind, de weerrecords en vooral het klagen erover niet. Elk gesprek begon, zonder dat wij het doorhadden, met hetzelfde onderwerp.
Af en toe maakten we natuurlijk wel een uitstapje. Op het moment dat er grote nieuwsfeiten zich voordeden, dan begon het gesprek daarover. Zeker in tijden waarin het nieuws nationaal of internationaal was. Denk bijvoorbeeld aan het onderwerp waar wij allen vol van waren: Corona. De gesprekken gingen over de getallen van het RIVM, de keuzes van het kabinet en wat de voor- en nadelen van vaccineren zijn.
Toch… hoe arm is dit gesprek eigenlijk? Wij bespreken met elkaar niets meer dan aardse zaken, maar moeten wij daar werkelijk bekommerd om zijn? Of hadden wij deze gesprekken eigenlijk anders moeten voeren? Een goede vriend wees mij erop op 13-08-2021 om 0:08 uur. Vandaag beschrijf ik de gesprekken die eigenlijk plaats hadden moeten vinden.
Begin 2020: Ik herinner het mij nog goed. Ik had geen zin om te koken en had besloten een frietje af te halen bij de snackbar. Daar begon mijn gesprekspartner er direct mee: “Heb je het al gehoord? Er zijn veel zieken in ons dorp.” Het was niet de eerste keer dat ik hiermee geconfronteerd werd in een gesprek. Nee, ik weet dat wij allemaal een dodelijke ziekte in ons rond dragen. Sinds de zondeval zijn wij van Hem afgevallen. De straf op de zonde is de dood. Jong of oud, wij moeten allemaal sterven en rekenschap afleggen van de zonden door ons gepleegd. En dan gaat het erom; is Zijn zoon ook voor mij gestorven? Zijn mijn zonden ook vergeven? Ondanks dat het kwaad ook in mij woont, hoe vaak ben ik hier werkelijk mee bezig? Het einde lijkt nog ver weg. Ik ben nog jong. Ik kan niet geloven dat mijn leven maar kort zal duren en de dood opeens een feit zou zijn. Toch praat ik erover terwijl de friet in het vet zit. Na een goed gesprek neem ik de friet in ontvangst en keer ik in gedachten, vol zelfonderzoek, huiswaarts.
Maart 2020: Van naar de snackbar gaan is geen sprake meer. Nederland zit op slot. Winkels hebben massaal hun deuren gesloten. Iedereen moet thuis blijven. Gesprekken voeren kan alleen nog telefonisch. De gesprekken gaan over de belangrijke dingen des levens. In deze periode beseffen wij des te meer hoe rijk wij eigenlijk wel niet waren. Nu is Gods slaande hand over ons allen. Het is ongetwijfeld een oordeel van Hem, maar verdient. Wij tergen hem dag aan dag met onze zonden. Dag aan dag kleuren de pagina’s van de nieuwsbladen roder van het door ons vergoten bloed. Dag aan dag kleuren de pagina’s van mijn levensboek zwarter van de zonden door mij begaan. Maar de vraag is: Hebben wij echt smart over de zonde? Of zijn wij alleen bang voor het oordeel wat ons treft? Wij praten er met elkaar over en hebben het zo over levensbelangrijke vragen. Dat dit kon gebeuren verbaasd ons niet, het is verdient. Toch bidden en smeken wij dat God zijn slaande hand van ons wegneemt, zodat wij op zondag weer op kunnen gaan naar de kerk. Zodat wij deel kunnen nemen aan de verenigingen, koren, Bijbelstudies, enz.
Oktober 2020: Nederland gaat weer in lockdown. Nu openen wij onze gesprekken met een gesprek over de regering. Het lijkt een arme toestand te zijn. Een regering bij de gratie Gods… Zouden zij het nog weten? Dat er één Bestuurder is die ook hun leidt? Gaan onze premier en onze ministers voor hun vergaderingen op de knieën om te vragen of God een zegen wil bereiden over hun werk? Regelmatig dragen wij hen op in onze gebeden en smeken wij God om kracht voor onze aardse leiders. Ook uitten wij onze zorgen tegen elkaar als wij zien welke maatregelen er genomen worden.
Juni 2021: Ik sta weer bij de friettent. Een frietje halen is weer mogelijk. Maximaal 3 mensen mogen er binnen, dus de rest staat ( met de mondkap in de hand) buiten op 1,5 meter afstand. Daar valt het mij op dat ons gesprek weer veranderd is. “Ben jij al gevaccineerd? Of ga je het niet doen?” Twee dames van middelbare leeftijd beginnen een gesprek naast mij. Daar realiseer ik mij des te meer dat de gesprekken niet meer over het weer gaan, maar dat Corona ons aller leven beïnvloed heeft.
Het woord vaccinatie is gevallen… Had daar eigenlijk niet wat anders moeten staan? Had de vraag niet anders moeten zijn? “Ben je al bekeerd?”(i.p.v. gevaccineerd)
Want wat maken wij ons druk over Corona, over vaccineren. Vergeten wij niet iets? Al blijven wij van Corona gespaard; wij dragen allen een dodelijke ziekte in ons om. Tegen die ziekte is slechts één ‘vaccin’, het bloed van de lijdende Borg die op Golgotha voor de zonden van Zijn volk is gestorven. Dat bloed wat reinig maakt van alle zonden.
Dat Corona een straf op de zonde is, dat staat buiten kijf. Lees Mattheus 24:6-8 maar eens: “En gij zult horen van oorlogen, en geruchten van oorlogen; ziet toe, wordt niet verschrikt; want al die dingen moeten geschieden, maar nog is het einde niet. Want het ene volk zal tegen het andere volk opstaan, en het ene koninkrijk tegen het andere koninkrijk; en er zullen zijn hongersnoden, en pestilentiën, en aardbevingen in verscheidene plaatsen. Doch al die dingen zijn maar een beginsel der smarten.”
Maar nog is het einde niet… het is nog niet te laat. Wij leven nog in de genadetijd. En hoe zal het dan voor u zijn?
- (on)gevaccineerd en (on)bekeerd
- Gevaccineerd en (on)bekeerd
- (on)gevaccineerd en bekeerd
- Gevaccineerd en bekeerd
Laten u en ik erom bidden dat wij tot optie 3 of 4 mogen behoren. Dat daar onze gesprekken op gericht mogen zijn. Niet alleen voor ons, maar ook voor onze naaste. Dan begint het nieuwe gesprek in augustus 2021 niet meer met “Bent u al gevaccineerd?” maar met “Bent u al bekeerd?”
Johannes R
Reactie plaatsen
Reacties