“Lekker weertje vandaag he?” Het was de standaard opening van een gesprek tussen de Nederlanders. Niets kon ons meer bekoren dan met elkaar praten over de zon, de regen of de sneeuw. En natuurlijk… we vergaten de wind, de weerrecords en vooral het klagen erover niet. Elk gesprek begon, zonder dat wij het doorhadden, met hetzelfde onderwerp.
Af en toe maakten we natuurlijk wel een uitstapje. Op het moment dat er grote nieuwsfeiten zich voordeden, dan begon het gesprek daarover. Zeker in tijden waarin het nieuws nationaal of internationaal is. Denk bijvoorbeeld aan oorlogen, overlijdens van bekende personen, aanslagen of belangrijke wedstrijduitslagen… we waren bereid om het gesprek over het weer even te parkeren en met elkaar de laatste stand van zaken door te nemen. (En… daarbij schuwden wij het niet om de gesprekspartner even te laten weten dat wij onze feiten goed op een rij hadden, en net iets meer wisten dan de ander.)
Toch… een nieuwe trend is ingezet. Het weer lijkt steeds meer op de achtergrond te raken. Een nieuw onderwerp heeft zich opgedrongen naar de nr. 1 positie op de gespreksonderwerpenlijst: Covid-19/Corona en al wat daarmee samenhangt.
Begin 2020: Ik herinner het mij nog goed. Ik had geen zin om te koken en had besloten een frietje af te halen bij de snackbar. Daar begon mijn gesprekspartner er direct mee: “Heb je het al gehoord? Er is een besmet persoon in ons dorp.” Het was de eerste keer dat ik met Corona werd geconfronteerd in een gesprek. Wij hebben er, tijdens het bakken van de friet, met elkaar over gesproken. Het komt wel dichtbij, was de conclusie. Wij hebben niet kunnen vermoeden dat nog geen 2 maanden later Nederland op slot zou gaan, en de eerste lockdown een feit zou zijn. Na een goed gesprek nam ik de friet in ontvangst, en keerde huiswaarts.
Maart 2020: van naar de snackbar gaan is geen sprake meer. Nederland zit op slot. Winkels hebben massaal hun deuren gesloten. Iedereen moet thuis blijven. Gesprekken voeren kan alleen nog telefonisch. De gesprekken beginnen met… hoe kan het ook anders... Corona. In deze periode beginnen wij met gesprekken over de aantallen die het RIVM dagelijks doorgeeft. Wij checken dagelijks de nieuwsapps, de plattegronden die langzaam rood kleuren. Wij zijn allen bang van wat er gebeurt en uiten in onze gesprekken onze verbijstering. Dat dit kon gebeuren….
Oktober 2020: Nederland gaat weer in lockdown. Nu openen wij onze gesprekken met een gesprek over de regering. Het lijkt een puinhoop te zijn. Persconferenties zijn er te veel, er wordt te weinig gezegd. Wij hebben allemaal een mening over premier Rutte en minister van Volksgezondheid de Jonge. Of wij zijn voor, of wij zijn tegen. Regelmatig zorgen onze openingsstandpunten ervoor dat er een stevig debat volgt; maar de conclusie is (zowel voor de voor- als tegenstanders), dat wij het anders zouden doen.
Juni 2021: Ik sta weer bij de friettent. Een frietje halen is weer mogelijk. Maximaal 3 mensen mogen er binnen, dus de rest staat (met de mondkap in de hand) buiten op 1,5 meter afstand. Daar valt het mij op dat ons gesprek weer veranderd is. “Ben jij al gevaccineerd? Of ga je het niet doen?” Twee dames van middelbare leeftijd beginnen een gesprek naast mij. Daar realiseer ik mij des te meer dat de gesprekken niet meer over het weer gaan, maar dat Corona ons aller leven beïnvloed heeft.
Het woord vaccinatie is gevallen… lijnrecht staan voor- en tegenstanders tegenover elkaar. De voor- en nadelen worden met elkaar besproken. Als Christen krijg ik de vraag ook regelmatig: Ben je gevaccineerd? En hoe sta jij hierin als Christen?
Treffend vind ik de woorden van een predikant der Gereformeerde Gemeente. Ds. Baaijens (Aagtekerke) zei hier het volgende over:
“Gemeente, mag ik mij als Christen laten vaccineren? Het is een vraag die ook onder u zal leven. Ik wil u graag het volgende voorhouden. In gedachten gaat wij terug naar het volk Israël ten tijde van de ballingschap te Babel. Daar waren kinderen van God: Ezra en Nehemia. Beiden keerden terug naar Israël om aan de wederopbouw van het land te werken.
De 1 nam geen leger mee en trok met een klein gezelschap. Hij vertrouwde er volledig op dat God hem zou beschermen. De ander nam wel een leger mee. Hij was ervan overtuigd dat hij voor de veiligheid een leger nodig had op de gevaarvolle reis. Maar hij was er ook vol van overtuigd dat God hem en het leger zouden behoeden.
Gemeente… wie is er fout? Wie had het goed? Beiden waren kinderen van God. Beiden kenden Gods leiding. Toch maakten ze een andere keuze met betrekking tot de middelen die ze gebruikten, en zo hoort het ook bij het vaccin te zijn. Als u de keuze voor wel of niet vaccineren maar maakt in biddend opzien tot Hem die alle ding bestuurt. Veroordeelt elkaar daar dan ook niet op.”
Ik dwaal af, dit artikel ging over het nieuwe gesprek. Toen het mij in juni 2021 opviel dat het gesprek veranderd was, wist ik dat ik er een artikel over wilde schrijven. Toch deed ik het niet. Ik voelde dat de tijd nog niet rijp was, ik twijfelde over hoe ik het onderwerp moest aansnijden… tot 13-08-2021 om 00:08 uur. Een bericht van een goede vriend en ik wist dat ik dit artikel niet 1, maar 2 keer moest schrijven. Daarom volgende week een herhaling van het artikel van deze week. Want het nieuwe gesprek wat ik hierboven beschreef… is dat werkelijk waar onze gesprekken over horen te gaan?
Johannes R
Reactie plaatsen
Reacties