Sorry!

“Sorry!” een klein woordje. Maar hoe vaak klinkt het op een dag uit onze mond?

Hoe vaak bieden wij op een dag onze excuses aanbieden? En denken wij er eigenlijk wel bij na wat wij zeggen? Of gebruiken wij ‘sorry’ gewoon als stopwoordje?

Ik ben er eens op gaan letten hoe vaak ik het woordje ‘sorry’ zelf gebruik. Ik moet eerlijk bekennen: vaker dan ik van te voren dacht. Regelmatig voeg ik na een plagerijtje het woord ‘sorry’ toe, zo van… “Ik bedoel het niet vervelend hoor. Wilde even een grapje met je uithalen.” Ik zeg maar alvast even sorry, want dan hoop ik dat de gevolgen van de grap niet op mij worden verhaald.

Maar is hier sprake van een rechtmatig gebruik van het woordje? Dat valt te bezien.

Het woordeke sorry, het zou eigenlijk alleen moeten worden gebruikt op het moment dat je ergens je excuus voor aanbiedt. En niet zomaar… nee, oprechte excuses. Dat het je werkelijk spijt dat je iemand gekwetst hebt.

Maar dan wordt het lastig… komen wij op de grens te zitten van dat wat wij verstandelijk nog wel beseffen, maar waar het hart niet altijd aan mee wilt werken. Oprechte excuses… hoe moeilijk zijn die niet om uit te spreken. Want… dan moeten wij toegeven dat wij zelf te kort zijn geschoten. Dat wij zelf fouten hebben gemaakt. En dat is iets, dat wil willen wij van nature niet. Nee, daar zijn wij te hoogmoedig voor. Een knieval voor de ander maken? Een buiging dat lukt nog net, maar meer… nee!. Sorry daarvoor, maar dat doen wij toch echt niet!

En toch… ieder kent momenten in zijn leven waarop hij/zij toch echt oprechte excuses aan moest bieden. Wat hebben wij toen gedaan?

Kozen wij ervoor om het moment te negeren? Dan is de kans groot dat wij iemand onherstelbaar hebben beschadigd. Dan wordt het lastig om het echt goed te maken tussen de ander en onszelf.

Kozen wij ervoor om het moment te gebruiken? Dan hebben wij onze eigen trots moeten overwinnen. Dan hebben wij toe moeten geven… ik heb een grote fout gemaakt. Dat had ik nooit mogen doen. Ik heb oprecht spijt ervan. Ik bied excuses aan, maar niet omdat ik de straf probeer te ontlopen (de straf heb ik verdient), maar ik zeg ‘sorry’ omdat ik weet dat ik jou gekwetst heb. Dat doet mij meer pijn.

Dan kunnen er 2 dingen gebeuren… de oprechte excuses worden aanvaard of worden weggewuifd. Gebeurt het laatste, dan is er niets meer aan te doen, je hebt alles gedaan wat je kon doen. Maar gebeurt het eerste, wordt de schuld je kwijtgescholden, dan kun je elkaar de hand geven. Dan heb je het goed kunnen maken met de schuldeiser. Al zal geen van beiden het vergeten, het is wel vergeven. Schuldeiser en schuldenaar zijn beiden vrijgesteld van hun taak. De schuld is vereffend. Er is geen sprake meer van onderscheid, maar van gelijkwaardigheid.

Betekent dit dan dat ik oprechte excuses altijd moet aanvaarden? Geen makkelijke vraag. Ik ben geneigd om te zeggen: "Ja". Oprechte excuses moeten worden aanvaard, want meer kan de ander niet doen. Als jij als schuldeiser de ander niet de kans biedt om te vergeven… dan bouw jij een schuld op richting de ander. En… daarvoor zou JIJ ‘sorry’ moeten zeggen!

Johannes R