Hoe is het?

In Nederland lijkt het haast wel een traditie om een gesprek te beginnen met deze woorden: "Hoe gaat het?" "Hoe is ie?" "Hey man, alles goed?"

Maar zijn wij eigenlijk wel echt benieuwd naar het antwoord wat wij ontvangen?

Toegegeven, ook ik maak mij vaak schuldig aan het automatisch stellen van de vraag. In een appgesprek, als ik iemand in het voorbijgaan meer wil zeggen dan alleen ‘hallo’… Toch stel ik de vraag de laatste tijd minder vaak.

Zeker als ik iemand tegen kom waarvan ik weet dat de persoon in kwestie de vraag de laatste tijden tientallen keren gehoord moet hebben. Ik denk dan aan personen die ziek zijn, of personen waarvan een dierbare hen is ontvallen. "Hoe is het?" Moet ik diegene zijn die de vraag voor de zoveelste keer stel?

Een goede vriend wees mij er laatst op: “Mensen verwachten eigenlijk alleen maar het antwoord: “’t gaat goed hoor!” en ze luisteren niet eens naar wat je nu eigenlijk zegt. Als je iets anders antwoord dan dat dan merk je halverwege je antwoord al dat de gedachten van de ander ergens anders zijn. Soms reageren ze niet eens op wat je zegt en gaan ze daarna verder met de vraag die ze van te voren al bedacht hadden.”

Ik ben er eens op gaan letten en wat blijkt… Lang niet altijd is de vraag: “Hoe is het?” een vraag van oprechte interesse. Het is niet meer dan een opening van het gesprek. Soms lijkt men het zelfs vervelend te vinden als je niet positief antwoordt. Dan moet men er ook nog echt op ingaan… zucht.

Zelf bemerk ik ook regelmatig dat de vraag "Hoe is het?" gevoed kan worden door een soort sensatielust. Eens even kijken wat er in de jongen omgaat. Kunnen wij dat weer vertellen aan iedereen die het maar horen wil. Poetsen wij het verhaal nog een beetje op ook, hebben wij tenminste wat om over te praten.

Ben ik te zwartgallig? Wees eens eerlijk… herken je bovenstaande niet? Ik denk dat weinigen daarop kunnen zeggen: “Nee, nooit zo gemerkt.”

Maar is er dan niets positiefs aan de vraag: “Hoe is het?”

Zeker wel! Want al het bovenstaande is slechts een 1-zijdige benadering. Niet altijd is de vraag “hoe is het?” een vraag om het gesprek te openen. Regelmatig is het een vraag waardoor iemand laat zien oprecht geïnteresseerd in je te zijn. Dan is het een vraag uit medeleven, een vraag uit zorgen om de ander.

Door deze vraag “Hoe is het?” ontstaan er dan gesprekken die niet alleen over de weersomstandigheden gaan, gesprekken waar niet alleen de punten even worden afgehandeld die besproken moeten worden… Nee, dan kan er soms een hartelijke verbinding ontstaan tussen de vrager en de gevraagde. Dan kunnen die 2 partijen voor heel even samensmelten en kan er een open en eerlijk gesprek gevoerd worden.

Heb je na het lezen van deze overdenking niet meer de durf om de vraag "Hoe is het?" te stellen? Dat is niet de boodschap van mijn verhaal. Stel de vraag zeker, maar doe het wel met een oprechte interesse en luister naar het antwoord van diegene die je de vraag stelt.

Krijg je zelf de vraag en moet je hem beantwoorden? Bedenk dan eerst wat de reden is dat de vraag gesteld wordt! Is het een oppervlakkige opening van een gesprek? Dan is de vrager het niet waard om een eerlijk antwoord te ontvangen. Ds. Meeuse zou zeggen: geen parels voor de zwijnen werpen!

Heb je het gevoel dat de vraag eerlijk en oprecht is? Durf dan ook eerlijk te antwoorden. Wie weet leidt de vraag dan tot mooie gesprekken!

Johannes R