Met diep ontzag

Wat is er voor de mensen nog onmogelijk? Wat kan de mens niet maken?

Wij bouwen huizen, paleizen en kastelen om in te wonen.

Wij stappen in onze auto om naar ons werk te gaan. Wij bouwen schepen om de oceanen te bevaren. Wij vliegen met vliegtuigen naar verre oorden. Niet ver genoeg? Geen nood! Wij bouwen een raket die ons tot ver in het heelal kan brengen.

Teistert een epidemie de wereld, dan wordt in laboratoria gewerkt aan een medicijn wat de ziekte uit kan bannen. Voor elke handicap zijn hulpmiddelen beschikbaar zodat een optimaal leven gewaarborgd is.

Wij besturen de wereld en bepalen van achter de bestuurstafels hoe de volkeren zich wendden. Conflicten worden vermeden of juist aangegaan.

Wij hebben aan niets gebrek. Voor alles is een oplossing. En als die er niet is? Dan buigen de wetenschappers zich over het probleem om niet veel later de oplossing aan te kunnen dragen.

Is er dan niets wat de mens niet kan? Toch wel… al denkt de dwaze wetenschapper dicht bij de bron te zijn, één ding lukt niet, lukt nooit! Eén ding kunnen wij niet naar onze handzetten. Wat? Ik hoor het u in gedachten al fluisteren; het leven.

‘Met diep ontzag’ schrijf ik deze woorden. Want… wat het leven is kan ik eigenlijk niet op papier zetten. Hoe machtig mooi en hoe ongelofelijk rijk is dit geschenk ons door God gegeven?

Heeft u er wel eens bij stil gestaan? Heeft u het wel eens met diep ontzag aandachtig gadegeslagen?

Ik denk aan het zaadje wat op de grond wordt gestrooid, bedekt wordt met vochtige aarde. Wekenlang is er niets te zien, lijkt het een dorre boel. Tot op een dag een klein groen boogje zichtbaar wordt. Niet veel later richt het de groene knop omhoog om uit te groeien tot bloemen, planten en bomen. Heeft u het wel eens aandachtig bekeken?

Ik denk aan het ei wat in het vogelnest ligt onder de vleugels van de moeder, aan het oog onttrokken. Wie een blik in het nest zou kunnen werpen ziet niets anders als een schil van kalk. Niets doet vermoeden dat in de beschermende omgeving van de harde schil de dooier zich ontwikkelt tot een klein vogeltje. Op een dag tilt de moeder haar vleugelen op en ziet men de schil barsten. Wat later komt piepend een klein kopje tevoorschijn. Er is nieuw leven geboren. Heeft u het wel eens met diep ontzag gadegeslagen?

En wat te denken van één van de grootste geschenken die wij als mensen kennen. Het moment dat de man naast het bed zijn vrouw steunt als er in barensnood een klein kind uit haar binnenste voortkomt. Als de kleine huilt, lopen ook bij de ouders de tranen over de wangen. Nee, niet vanwege de pijn, maar vanwege het grote wonder wat zij aanschouwen. Een kind, nieuw leven uit Gods handen ontvangen. Dan huilt het hart van vreugde en vloeit de liefde rijkelijk. Liefde voor elkaar, liefde voor het kindje en liefde voor het grote wonder dat leven heet. Kunt u daaraan denken zonder aan Hem te denken die het leven schiep?

Al is de wetenschap nog zo ver, het leven kunnen ze niet maken. Het is een geschenk van God en dat alleen.

Heeft u het wel eens aandachtig gadegeslagen? Heeft u er wel eens bij stil gestaan hoe bijzonder Gods schepping is?

En dat van het kleinste miertje wat ijverig zijn voedsel verzamelt, tot de grootste olifant die op de Savanne zijn kalfje beschermd.

Heeft u wel eens aandachtig staan kijken naar het leven in een kleine poel langs de kant van de weg en bent u wel eens stil geworden bij de kracht van de golven op de oceaan?

Heeft u wel eens verbaasd gekeken naar de bloeiende heide op de Veluwe of heeft u zich klein gevoeld bij de machtige bergen met besneeuwde toppen?

Voelde u de angst voor de donder toen deze met lichtflitsen gepaard de lucht vulde met een donderend geraas en bent u ontroerd toen u na een lange periode de geur van de vers gevallen regen rook?

En zo kan ik nog een tijdje doorgaan. Maar weet u, het zien van het wonder der schepping leidt nog niet tot Hem. Pas als het evangelie van Gods schepping aan ons hart geheiligd mag worden, dan gaan wij de ware diepte en de ware grootsheid hiervan beseffen. Dan gaat ons hart overlopen van liefde, niet alleen voor de natuur maar ook voor Zijn maker!

Dan slaan wij het niet alleen aandachtig gade (met Psalm 145) maar dan gaat het hart jubelen en roepen wij het uit met Psalm 68:

Geloofd zij God, met diepst ontzag, want hij overlaat ons dag aan dag met Zijn gunstbewijzen. Hij is onze zaligheid. Hij schenkt ons uit goedheid het eeuwig zalig leven. Hij kan, Hij wil, ja, Hij zal ons in nood, zelfs bij het naderen van de dood, volkomen uitzicht geven op een leven, het eeuwige leven aan Zijn troon!

Johannes R