“Doe je eerst even de gordijnen dicht zodat er niemand naar binnen kan kijken? Dan kunnen wij daarna het beeldscherm aanzetten! Het is niet de bedoeling dat de buren zien dat wij ernaar kijken!”
In gedachten zie ik u al glimlachen bij het zien van de titel van dit artikel. Want laten wij eerlijk zijn, het is ook wel een beetje grappig. Wij verstoppen beeldschermen voor onze naasten. Waarom ook alweer?
Iedere Nederlander; Christelijk of niet, weet dat in verschillende huishoudens van Reformatorisch Nederland de televisie achter de gordijntjes was verstopt, of zo men wil: achter de deurtjes van het kabinet.
Daar zitten de Reformatorische gezinnen, met de verduisterende overgordijnen stevig dicht, stiekem te kijken naar wat er op de beeldbuis wordt aangeboden.
Zodra men vraagt of er televisiegekeken wordt dan is men daarin heel stellig: “Nee, dat doen wij niet” maar zodra de gordijnen dicht zijn… Over dat moment praten wij niet. Dat verzwijgen wij. Daarover kan niet gesproken worden.
Ik geef als eerste toe dat de tv weinig goeds onze kamers inbrengt. Een openbare weergave van overtredingen van de tien geboden zijn zichtbaar wanneer men de televisie opstart. Voorzichtig durf ik mij af te vragen; is alles slecht? Een oordeel vellen moet altijd gepaard gaan met voorzichtigheid. Toch…
Wie naar het NOS-journaal kijkt merkt overduidelijk een linkse insteek. De Christelijke wereld komt er vaak niet goed vanaf.
Wie een natuurdocumentaire kijkt wordt nagenoeg altijd geconfronteerd met onchristelijke denkwijzen over het ontstaan van de aarde en de wijze waarop de schepping functioneert.
‘Nederland zingt’ dan? Dat is toch niet verkeerd? Daar worden de psalmen Davids toch gezongen? Klopt, maar wie kritisch naar het programma kijkt hoort naast de enkele psalm die passeert opwekkingsliederen en Sela terug. En, al is daar nog niet altijd wat over te zeggen; Zijn de gekozen liederen gelijk aan de drie delen van het Reformatorisch geloof? Nee toch? De ellende wordt graag vergeten!
Er zijn zeker momenten op televisie die gedenkwaardig zijn. Wie herinnert zich niet de beelden van de traan die toenmalig prinses Maxima over haar wangen liet lopen toen de klanken van het ‘Adiós Nonino’ klonken tijdens de huwelijksdienst in de Nieuwe kerk van Amsterdam? Wie denkt er niet terug aan de beelden van de kisten die één voor één in de rouwauto’s werden geladen toen de slachtoffers van de ramp met vlucht MH17 terugkeerden op de Nederlandse bodem? Wie denkt er niet terug aan de zucht die toenmalig vorstin Beatrix slaakte toen ze aangeslagen na de aanslag in Apeldoorn het volk toesprak?
Maar hoe vaak wordt Gods naam genoemd en wordt Hij aanbeden en geprezen op de televisie?
Het praten over het kijken naar programma’s wordt door Reformatorisch Nederland dan ook vermeden, terwijl dit (zeker met een smartphone in de zak) heel vaak gebeurt. Is het dan geen tijd om erover te praten met elkaar? Over wat wij, al is het ongewild, hebben gezien? Is het dan geen tijd om er met elkaar over spreken over wat er goed en verkeerd aan was?
Johannes R
Reactie plaatsen
Reacties