“Waarom begrijpt niemand mij? Waarom ziet men mij niet? Waarom? Waarom? Ik wil er niet meer aan denken. Zal ik dan maar..?”
Voordat ik dit artikel verder voortzet; ik besef dat er velen zijn die in dit artikel de beschreven zaken zullen herkennen. Ik schrijf dit artikel dan ook met een zo groot mogelijke voorzichtigheid.
Automutilatie; het is een moeilijk woord waarachter een wereld schuilgaat die onmetelijk diep is en waarin het leed zeer groot is. De betekenis van het woord; Zelfbeschadiging. Het jezelf moedwillig pijn doen.
Nee, dit moeten wij niet verwarren met de bekendere zelfkastijding. Al is de daad hetzelfde; zelfkastijding geschiedt meestentijds uit een religieus oogpunt. Men brengt zichzelf pijn toe in de hoop dat de god/God die men dient in genade op de lijder neerziet.
Zelfbeschadiging heeft een andere motivatie; die van willen vergeten, willen wegvluchten uit het bestaan. Dit komt, zeker in reformatorische kring, ook veelvuldig voor.
Maar besef, voordat men de hand aan zichzelf slaat is er al veel gebeurd. Er is een gevoel van het niet zichtbaar zijn voor anderen. Er is zeer veel gepest aan vooraf gegaan. Je bent vernederd of misbruikt. Er is niemand op de wereld die je begrijpt. Je bent alleen. Je hoofd blijft maar doorgaan. Je vindt geen rust meer.
En wat moet je dan? Als donkere gedachten door je hoofd spoelen en het licht langzaam dooft? Hoe kun je dan nog vergeten?
Dan is het jezelf toebrengen van pijn de enige uitweg. Dan pak je die pincet en knip je ermee in je vlees. Dan pak je die schaar en druk je hem in je arm. Dan brandt die sigaret een donker gat op je lichaam. De pijn die je voelt verdrijft de gedachten. Tranen rollen over je wangen en in de eenzaamheid snik je het uit van de pijn en het verdriet.
Diep onder je kleding verborgen gaat je lichaam de toegebrachte schade herstellen. Bloedpraatjes breken open en stollen de wonden, je huid beschermt zich tegen de hitte en begint te herstellen. De pijn neemt af als herstel toeneemt. En dan… dan komen de gedachten weer terug. Dan zit je weer met het scherpe voorwerp in je hand en…
Maar even een vraag; wat als de zelfbeschadiging niet meer doet vergeten? Wat is dan de volgende stap?
Alleen de gedachte eraan geeft grote reden tot zorgen. Het gaat niet goed met je! Tijd om daar wat aan te doen!
Maar hoe? Nou… Dit artikel staat in de collectie ‘Taboes doorbreken’ en is dat ook niet precies wat jij moet doen? Erover gaan praten? Ik besef echt wel; dat is niet makkelijk. Maar jij voelt je alleen toch? Dan wordt het tijd om je gevoelens te delen. Jij bent de enige die de eenzaamheid kan doorbreken. Ga naar een maatschappelijk werker, neem een leraar in vertrouwen, praat erover met je ouders of bespreek het met je vrienden. Zwijg er niet over, maar deel je gevoel. Je zult ervaren dat er velen het herkennen. Doorbreek het taboe hierop, Jij bent de enige die dat kan doen!
Ik haast mij wel om te zeggen dat niet al het leed weggenomen kan worden. Al helen de wonden, de littekens blijven achter, zowel lichamelijk als geestelijk. Maar laat jouw littekens je tot kracht zijn. Laat jouw littekens je dagelijks uitdrijven tot het erover spreken met elkaar. Want als jij erover spreekt en het taboe doorbreekt, wie weet wie je daarmee, zonder dat je het weet, geholpen hebt om ook de cyclus van stilte te doorbreken!
En tot slot… er is er één Die je leed gezien heeft. Die jou jezelf heeft zien verwonden. Al dacht je dat je alleen was, Hij was de stille toeschouwer. Richt je dan ook tot Hem! Hij kan jou de ware rust geven.
En omstanders… laten wij al deze jongens, meisjes, mannen en vrouwen niet vergeten, hen opdragen in het gebed en hen omringen met de liefde die ze zo nodig hebben!
Johannes R
Reactie plaatsen
Reacties