Zaterdagavond, 17-02-2024
Na wederom een indrukwekkende zangavond loop ik naar de parkeerplaats, sla de voorzitter op zijn schouder, wens hem een goede zondag toe en stap in mijn auto. De nacht heeft het daglicht doen verdwijnen. Een paar rotondes verder en ik zet mijn cruise control aan. Het zwart van de nacht omringd mijn auto.
Voor de tweede week op rij mocht ik een avond dirigeren. Nee, de stormen zijn deze week niet minder geweest. Op sommige momenten is de grond onder mijn voeten weggeslagen. De roes van migraine heeft zich de hele week stevig laten gelden. Tot vanmiddag. Toen ik in mijn auto stapte weken hoofdpijn en duisternis uiteen. Vrij kon ik vanavond de gemeente begeleiden om de gebeden te zingen, die vanavond in het bijzonder de aandacht kregen.
En dat samen met 8 anderen. Wat hebben ze zich ieder op hun eigen wijze ingezet voor het doel waartoe PLENUM is opgericht. Het is een groep individuen die samenkwam aan het begin van de avond, het is een groep gelijkgestemden die de kerk heeft verlaten.
Maar ik haast mij te zeggen; de avond ging niet over de organisten, niet over de voorzitter, fotograaf of dirigent, zelfs niet over de predikant die een indrukwekkende meditatie uitsprak over het bidden tot God. De avond ging ook niet over de grote groep mensen die naar de kerk was gekomen op zaterdagavond. Deze avond ging over het gebed. Wat zou het ons allen tot zegen zijn als de gebeden van deze avond verhoort mochten worden door Hem tot wie ze zijn opgezonden.
Met nog 10 minuten resterende reistijd dringt het duister wat zich buiten mijn auto bevindt, door de kieren van de deuren naar binnen. Het onvermijdelijke zwarte gat bevindt zich alom en langzaam denk ik erin weg te glijden…
Zondag, 18-02-2024
Duf en moe, het lichaam is op, de geest nog vol van de avond ervoor. Mijn hersenen draaien overuren om de avond te analyseren. De preken gaan mij deze dag (tot mijn schande) over het hoofd. De psalmen komen niet binnen, zelfs de gebeden waar ik zo mee bezig was gisterenavond gaan als in een roes aan mij voorbij.
Waar ik normaal op zondag vaak achter orgel of piano muziek speel, is daar vandaag geen behoefte aan.
Beelden van de gemeente, de gesprekken en berichten van de medeparticipanten, de liefdevolle complimenten van de aanwezige vrienden… ze passeren de ganse dag mijn gedachten. Dit afgewisseld met de zorgen over kerk en werk die heftiger als tevoren zijn teruggekeerd. Vorige week kon ik mij nog focussen op de komende uitvoering, deze zondag niet. Aanstaande zaterdag staat mijn agenda gevuld met andere afspraken.
Een mengeling van eenzaamheid en nostalgie maakt zich van mij meester. Toch… het absolute zwarte gat waar ik in verwachtte te belandden, blijft weg. Want, te midden van de somberte bespeur ik een andere emotie. In de duisternis beginnen tegen het einde van de middag lichtpuntjes hun licht te stralen:
- De dankbaarheid die ik heb richting de voorzitter, het bestuur en de organisten die aan PLENUM hebben meegewerkt
- De prachtige zang en orgelklanken waar ik intens van na kan genieten
- De twinkelende ogen van hen die de uitvoering hebben bezocht
Dinsdag, 20-02-2024
En nu ik dit artikel schrijf moet ik u iets vertellen; vandaag ben ik gewezen op een ander licht, het Licht met een hoofdletter. Dat Licht verdringt de duisternis van het zwartste gat.
Vandaag besefte ik dat, hoe groot het zwarte gat ook is; wij onze ogen op mogen heffen tot Hem die in de hemel zit. Wij mogen met David bidden en vragen of Hij naar onze stem en kermend smeken wil horen. Hij kan ons helpen wanneer onze schreiende ogen op Hem betrouwen in het verdriet. Dan zal Hij uitkomst geven, Hij die des daags Zijn gunst gebiedt. Dan kunnen wij in dat vertrouwen leven en dan kan ik dat vanaf nu ook weer melden in mijn lied.
Ja, dan kunnen wij, als Hij ons Zijn zegen niet onthoudt, allen, al is het midden in het zwarte gat van de nacht, Zijn lof zingen daar wij Hem mogen verwachten en dan kunnen wij ons hart, wat ons mocht treffen, tot de God onzes levens heffen!
Johannes R
Reactie plaatsen
Reacties