Blauwe Plekken

Afgelopen maandag was het weer raak; mijn onhandige ik stootte keihard de linkerknie en het rechterscheenbeen. Rechts ontstond tijdens de avond een bloedvlek in de pantalon, links groeide de knie enkele centimeters, tot een mooie bult zichtbaar was door de broek heen (nu ja, voor de oplettende kijker). Toen de zwelling eenmaal afnam werd hij zichtbaar: De blauwe plek.

Zo’n donkerblauwe plek met van die donkere stippen. Zo’n plek die van blauw naar paars/rood kleurt, daarna een gifgroene kleur aanneemt. Ten slotte mosterdgeel wordt, om na een aantal weken te verdwijnen.

Het zijn van die blauwe plekken, waarvan je soms niet eens weet hoe je eraan gekomen bent. Opeens voel je hem; je ligt erop of je raakt hem, en de druk onder de huid is voelbaar.

De hematomen (medische term voor blauwe plek) zijn bloeduitstortingen in de huid, veroorzaakt door een trauma. Een klap, een stoot, en het bloed baant zich een weg door de huidlagen. Een enkele keer is de oorzaak een medische aandoening, bij ouderen breken spontaan bloedvaten open, maar verder is een externe factor de veroorzaker van het leed.

Het is zeker niet mijn bedoeling hier een medisch artikel te publiceren over het ontstaan van de blauwe plekken. Ik ben geen arts of specialist. Dat laat ik graag aan hen over.

Toch… een artikel over blauwe plekken schrijven, ik moest het doen. Want… soms zijn die blauwe plekken het gevolg van groot leed.

In mijn huidige werk ben ik met grote regelmaat betrokken bij de gevolgen van verschillende vormen van geweld. De foto’s die ik met regelmaat van mijn cliënten ontvang, benemen je soms de adem. Het leed wat mensen elkaar moedwillig aandoen, is groot.

Geweld vanwege niet nagekomen afspraken, geweld door het gebruik van middelen waardoor men niet meer weet wat men de ander aandoet, geweld op straat… het heeft grote gevolgen voor diegene die ermee geconfronteerd wordt. Zij zitten onder blauwe plekken.

Nog grotere gevolgen heeft geweld wat binnen de muren van de veiligheid van de eigen woning plaatsvindt. Geslagen of mishandeld worden door ouders, broers of zussen…. Dan zijn het niet de blauwe plekken die het meeste pijn doen, dan worden er geestelijke blauwe plekken geslagen, die wellicht nooit meer zullen helen.

En dan is er nog een grote categorie Nederlanders die de hand aan zichzelf slaat. Een steeds groter wordende groep die pijn als uitvlucht gebruikt om de mentale druk die op hen staat te verdoven. Het is die groep die zelf de veroorzaker is van de blauwe plekken.

Heb ik in drie alinea’s alle ellende samen kunnen vatten? Ik denk het niet. Er zijn nog vele voorbeelden te noemen. Toch, dit artikel wil ik positief besluiten, want… blauwe plekken kunnen ook iets moois zijn.

De blauwe plekken van afgelopen maandag; ze herinneren mij aan een prachtige avond waarin op een bijzondere wijze psalmen en liederen door de kerk klonken. Waarin er gesproken werd over de belangrijke dingen in het leven en Gods goedheid aan ons bewezen.

Na een dagje oppassen op kinderen herinneren de blauwe plekken mij aan de kleintjes die met mij wilden stoeien en daarbij in hun onbezonnenheid hier en daar tegen mij aan gestoten zijn.

Het zijn de blauwe plekken die mij herinneren aan afspraken met goeie vrienden, waarin wij het niet konden laten om elkaar af en toe verbaal en fysiek de maat te nemen.

Die blauwe plekken, het zijn voor mij herinneringen aan mooie momenten uit het verleden. Ik kijk dan ook met regelmaat met plezier naar de blauwe plekken die nu nog zichtbaar zijn. Dat zou ik iedereen toewensen!

Johannes R