Hollandse winters… nat en zacht. De regen komt met bakken uit de lucht. Dagenlang is de zon verstopt achter een donkere lucht. Het lijkt wel of het hele dagen donker is. Somber zit iedereen thuis, opgesloten door de wetgeving en een rondwarend virus. Iedereen wordt chagrijnig. Het vitamine D tekort loopt op en dat is te merken. De kans op een depressie is aanwezig, of in ieder geval heb je last van de winterdip. Eén voordeel van niet op straat komen, dan kom je ook niemand tegen. Hoef je niet persé vriendelijk te doen tegen die buurman die altijd zo nodig een gesprek aan wilt knopen. Nee, het is eigenlijk wel prima zo.
Het zou zomaar het begin van een blog geweest kunnen zijn. Maar nee, niets is minder waar. Ik begin even opnieuw…
Hollandse winters zoals ze vroeger op de schilderijen werden afgebeeld… Het is koud, een dik wit sneeuwtapijt bedekt het land. De meren en de rivieren zijn dicht gevroren. Elegant bewegen de schaatsers zich over het gladde ijs. Rode wangen en loopneuzen zijn niet te voorkomen. Maar de kou kan hen niet deren. Ingepakt in een stevige winterjas (met de onvermijdelijke Unox muts op het hoofd) genieten ze van het natuurschoon om zich heen. Krachtig zijn de slagen, tot ze de geur ruiken van de verse snert die in het kraampje aan de rand van het meer wordt geserveerd. Daar stoppen ze even om een kleine pauze in te lassen.
Daar, bij het kraampje, warmen ze hun verkleumde handen aan de snert, terwijl de winterzon doorbreekt door het wolkendek. Maar het ijs roept, de tocht wordt snel hervat. Nee, een 11-stedentocht kan dit jaar niet plaats vinden, de Coronaregels hebben dat onmogelijk gemaakt, maar dat kan hen niet deren. Zij schaatsen, in het zachte zonlicht, tot de avondschemering aanbreekt.
Dan keren ze huiswaarts, met de schaatsen aan de schouder, wandelend tussen de sneeuwpoppen door die de kinderen van het dorp vandaag hebben gemaakt.
De Corona crisis lijkt even ver weg. Natuurlijk, iedereen weet dat hij anderhalve meter afstand moet houden van anderen, en dat gebeurt ook. Maar… de sneeuw verbroederd de inwoners van Holland.
Waar een paar weken eerder relschoppers stenen naar de politieagenten gooiden, vliegen nu de sneeuwballen door de lucht. Politie en inwoners… ze staan weer lijnrecht tegenover elkaar, maar nu met een grote grijns op het gezicht.
Waar de Nederlands een paar weken geleden tijdens demonstraties oprukten naar het Binnenhof om hun onvrede over de regels te uiten, vinden er nu gezamenlijke après-ski borrels plaats in de straten. Nu klinkt er geen geschreeuw van leuzen, maar nu klinkt het gelach van het gezamenlijke plezier.
Thuisblijven… ja, dat moeten we wel. Maar niets is leuker dan er met z’n allen gezamenlijk op uit trekken om te genieten van deze witte winter wonder wereld. De dopamine aanmaak wint het van het vitamine D tekort en zorgt ervoor dat wij ons allemaal vrolijker gaan voelen.
Wat heerlijk om even met elkaar te kunnen en mogen genieten van de prachtige winterse natuur, om even de zorgen te kunnen vergeten en met z’n allen de kou te trotseren.
Dan kunnen we straks… als we weer binnen opgesloten zitten… hieraan terugdenken onder het genot van een warme chocomel!
Johannes R
Reactie plaatsen
Reacties