Een terecht commentaar op het artikel van vorige week weerklonk: “Ik denk niet dat dit altijd de dagelijkse praktijk is” en toegegeven; dat is in vele gevallen ook niet zo. Ik geef toe; mijn vorige artikel schetste een te geromantiseerd beeld van de waarheid, al hoop ik dat deze waarheid af en toe wel bestaat.
Nee, de babytijd is niet alleen maar leuk en schattig. Er kan zoveel gebeuren waardoor de blauwe of roze wolk bij tijden veranderd in een regenbui die zijn zoute tranen vrij laat vloeien.
Want… je zult als ouder er maar alleen voorstaan. Als tijdens de zwangerschap of met de bevalling de dood scheiding maakt tussen de ouders, of het huwelijk om andere redenen daarvoor is ontbonden, dan sta je alleen voor de opvoeding, zonder de steun van de ander. Dan is dat kleintje een herinnering aan hem of haar die niet meer aan je zijde staat. Waar is dan de baby-fun?
Wat als het kindje ziek is en voor ouders onbereikbaar in een plastic hokje vecht voor zijn leven? En wat als na de geboorte blijkt dat een handicap het leven van de kleine zal beïnvloeden? Wat als blijkt dat het kindjes een chromosoom te veel heeft en de eerste oogopslag dat direct laat zien? Dan worden de medische hulpmiddelen aangereikt om ouders en kind te ondersteunen in het leven wat nog maar pas begonnen is. Dan worden ouders geconfronteerd met een nieuwe onverwachte realiteit. Ja, er ligt een kindje in het bedje maar er komen direct een hoop zorgen bij. Van een onbezorgde kraamperiode is op zo’n moment geen sprake meer. Is er dan nog baby-fun?
En wat als de ouders al overspoeld worden door zorgen? Als het hoofd overloopt en het verstand nieuwe impulsen niet kan verwerken? Wat als er armoede heerst en de ouders niet weten hoe en of ze het kindje kunnen voeden? Ik geef toe… in Afrika is dit regelmatig de harde realiteit, maar ook in Nederland komt dit vaker voor dan menigeen denkt. Is er dan nog sprake van baby-fun?
Op al die vragen kan ik denk ik maar één antwoord geven. Al zijn de zorgen nog zo groot, soms worden ze even vergeten. Als het kleintje even de ogen opslaat en een lachje laat zien, dan drukt men ze aan de harten. Dan kunnen er messen, dolken en zwaarden door de ziel van de ouders gaan, maar zien ze toch het grote wonder van het geboren kindje en stroomt de liefde door het hart. Wat kunnen de momenten van vreugde dan ook immens groot zijn.
Als je daarover nadenkt… dan kan toch niemand zich voorstellen dat ze dat moment van geluk niet mee willen maken? Dan is het toch ongelofelijk dat je, op het moment dat je tijdens een zwangerschap hoort dat een kindje een handicap kan krijgen, de zwangerschap afbreekt? Dat je een kind ‘laat weghalen’ omdat het ongepland is en het je even niet uitkomt? Toch?
Wat huiver ik dan als ik lees dat er alleen in Nederland in 2022 het schrikbarende aantal van 35.606 kinderen zijn vermoord in de moederschoot. 35.606 kinderen hebben het zonlicht niet mogen aanschouwen. 35.606 kinderen hebben nooit gelachen, hebben nooit hun moeder of vader gezien. 35.606 kinderen zijn door de mogelijkheden van de Nederlandse wet gedood.
En dan te bedenken dat er ouders zijn die zo hunkeren naar een kindje maar nooit het geluk mogen smaken een kleintje in de handen te houden. Dat kan zijn doordat de baarmoeder gesloten is of…
Ik had het eerder over ouders die door de dood gescheiden waren. Maar wat als het kindje al voor de geboorte scheiden gaat?
Dan maakt vreugde plaats voor diepe droefenis. Dan is er geen baby-fun, maar een immens verdriet. Dan ligt in het wiegje een stille getuige als gevolgen van onze zonden. Dan verandert het leven van eenieder die daar bij het bedje heeft gestaan. Dan maken die momenten een diepe indruk en laten ze blijvende sporen van verdriet achter.
Hen wens ik allen sterkte toe en ik hoop dat ze op andere momenten het geluk van een levend kindje wel mochten smaken.
Hen die twijfelen over het behouden of afbreken van een zwangerschap; voor hen heb ik maar één advies; er is maar één juiste keuze. Behoud het kind in het leven. Afrbeken van de zwangerschap zal je voor altijd achtervolgen. Al is het kindje gehandicapt of ongepland, wat kan het een vreugde aan je geven.
En hen bij wie de kleine in de wieg ligt, hen wens ik toe dat er veel momenten mogen zijn zoals ik in het vorige artikel beschreven heb, maar als de zorgen de overhand nemen en de baby-fun weg lijkt, dan wens ik u toe dat de kleine de oogjes naar u op zal slaan, een glimlach over het gezichtje zal glijden, het de knuistjes naar u uit zal steken en het u de zorgen zal doen vergeten!
Johannes R
Reactie plaatsen
Reacties