In gedachten zie ik u zitten; hoofdschuddend leest u het artikel wat ik vorige week heb geschreven. Wat is dit nu voor iets vreemds? Het niveau is nogal gezakt na de artikelen die eerder dit jaar hier verschenen zijn en toegegeven… dit artikel was ook echt als een grap bedoeld. Eén keer in het jaar grijp ik de kans aan om een grappig artikel te schrijven wat toch stof tot nadenken geeft. Dit jaar door niet meer dan de geluiden van de baby uit het verhaal te beschrijven.
Ieder die het artikel las zien in gedachten de evenementen die horen bij de geluiden gebeuren. Maar voor hen die wat minder fantasie hebben:
Het is vroeg in de morgen. In de hal voor de voordeur is het een drukte van belang. Moeders kijkt haar kroost eens aan. “Hebben jullie allemaal jullie broodtrommels en bekers in jullie tas gedaan? Prima! Trek vandaag jullie laarzen maar aan. Het heeft hard geregend vannacht, het zal wel een modderboel zijn buiten! Iedereen zijn jas dicht?” De kleinste van 5 staat al boos aan het lipje van haar rits te trekken. “Ik zelf doen!” veranderd al snel in “LUKT NIET!” Glimlachend kijkt moeders eens naar de kleine driftkikker. “Kom maar, ik help wel even!” Zodra moeders de jas dichtritst is de boosheid als sneeuw voor de zon verdwenen.
Iedereen krijgt nog even een knuffel, haar man een zoen! Tot vanmiddag! Onder begeleiding van vaders stapt het kroost op de fiets om tegen de wind in naar school te gaan. Moeder zwaait het kroost uit om vervolgens snel de ontbijttafel af te ruimen. Borden, glazen en bestek verdwijnen in de vaatwasser. De ijskast krijgt terug wat hij heeft uitgeleend. Hagelslag en chocopasta kunnen in de voorraadkast. Nog even het tafelkleed uitkloppen. Huiverend stapt ze naar buiten. Het is nog guur op dit vroege uur. “Je kunt merken dat het herfst is” prevelt moeders zacht. Snel opvouwen dat laken, in de la deponeren en dan naar boven. Twijfelend stopt moeders. Het slaapgebrek van de afgelopen nacht speelt haar parten. De kleinste heeft haar weer lekker bezig gehouden. Wat is ze nog duf. Snel loopt ze naar het koffieapparaat. Zet een kopje koffie. Zet het kopje koffie later aan de lippen en drinkt de haast zwarte vloeistof met gulzige teugen naar binnen. “Zo, wij zijn wakker”, roept ze opgewekt. Nou ja… wakker? Halverwege de trap keert het duffe gevoel weer terug. Maar haar plicht roept, door naar boven!
Zachtjes opent ze de deur van de kinderkamer. Daar ligt nog heerlijk in het bedje haar jongste telg te slapen. Zachtjes klinkt de ademhaling door de kamer. Een ogenblik staat ze daar in de deuropening. Een moment waarop ze in stilte kan genieten van wat ze voor zich ziet. Het is zo anders als in de nacht. Toen was de kleine met geen mogelijkheid stil te krijgen, nu ligt het kleintje zo lief te slapen. Haar hart loopt over van liefde voor het hummeltje. Maar, toch… als het nu niet wakker wordt dan loopt het schema in de soep van eten, luiers verschonen, speeltijd, slaaptijd, enz.
Zachtjes begint ze te neuriën terwijl ze ondertussen de gordijnen opent en de oranje herfstzon de kamer in een gouden gloed hult. Achter haar maakt het gesnurk wat eerder nog klonk plaats voor een zacht zoemend geluid. Heer langzaam begint de baby wakker te worden. Als ze zich omdraait ziet ze het kleintje heerlijk gapen, met de knuistjes boven het hoofd gestoken. Het rekt zich eens goed uit.
“Goedemorgen!” klinkt zacht en teder haar stem door de kamer.
Nog eens gaapt de kleine behoorlijk. Moeder lacht er maar eens om: “Zooo, heb jij zo lekker geslapen?” Voorzichtig gaan de oogjes van de nog slaperige slapert open en kijkt het voorzichtig in het rond. “Hallllloooooo!”
Als het de moeder in het vizier krijgt lichten de ogen op en steekt het de handjes uit naar haar die het op de wereld heeft gezet. Voor een knuffel is altijd tijd! Moeder is de vermoeidheid spontaan vergeten.
“Mama gaat eerst je kleertjes klaarleggen! Dan komt mama je zo uit bed halen!”
Heen en weer beweegt moeders de kamer door. Van kast naar la, van bedje naar commode. De kleine ligt nog lekker ingestopt onder de dekens, maar de grote kijkers volgen moeder onophoudelijk. En ja… dan kun je natuurlijk ook wel even vertellen waar je over gedroomd hebt. “Brlbrlbrlbrlbrlrbrlbrl!” zegt de baby. Hele verhalen worden verteld.
Maar wat blijft moeders toch lang bezig zeg. Dan moet ze weer een onderbroek halen uit de nog op te ruimen was, dan loopt ze weer naar het talkpoeder te zoeken… “Waarom pakt ze mij nu niet uit mijn bedje?” Mama roepen gaat nog niet. Dan maar huilen. Droevig klinkt uit het kleine bedje het huilen van de baby. En als mama niet snel genoeg reageert neemt het volume toe. “Waar blijft mama nu?”
Het duurt niet lang of tussen de waterlanders door verschijnt daar het gezicht van moeders. “Wat ben jij nu aan het doen? Was je mama kwijt? Ik was maar even in de badkamer hoor! Maar nu blijft mama bij je!”
Weg zijn de tranen, weg is het verdriet. Mama is er weer! Het kleintje slaakt een zucht van verlichting.
“Agoe? Ga je nu niet meer weg mama? Goe? Blijf je?”
Zeker als mama zich vooroverbuigt en zachtjes aan het buikje kietelt. “Niet doen mama! Daar kan ik niet tegen!”
Mama gaat naar de commode en legt de laatste dingen klaar. Wat is dat nu? Een borrelend geluid klinkt onder de dekens. Rood loopt het kleintje aan. Steun, kreun. Het broekje wordt steeds groter. Moeders kijkt eens om. “Wat is dat nu? Heb je nog een cadeautje voor mij?” zegt moeders met een quasi vragende blik in de ogen.
“Uuhhmmm. Fwubber! Fwubber!” is het antwoord. “Nou, kom dan maar hier! Dan zal moeders jou eens even een schone luier geven, kleine viespeuk!” zegt moeders lachend. De kleine steekt de armpjes uit als moeder voorover bukt en beland met een grote zwaai op de commode. Plakkers open, beentjes vastpakken in de ene hand, schoonmaken met de andere hand, schoon broekje eronder, talkpoeder erop, dichtplakken maar. Vervolgens glijden de kledingstukken 1 voor 1 over het hoofd of de voetjes rond het kleine lichaampje. “Nog even in je bed jij! Mama moet even opruimen! Dan komt mama om je.”
Weer in bed? “Nee hoor… dat wil ik niet!” denkt de kleine. “En volgens mij, mam, ben je nog iets vergeten.”
Voorzichtig glijdt één van de handjes naar beneden over het buikje. Precies, dat is nog niet gevuld! “Mam! Ik heb honger!”
Zachtjes begint de onderlip te trillen, niet veel later worden de oogjes vochtig, maar voordat de kleine in huilen uit kan barsten is moeder alweer terug. “Jij hebt wel zin in wat zeker?” “Ja, mam!” Een grote glimlach glijdt over het guitige gezichtje. “Kom dan maar snel hier!”
En daar, zittend in de schommelstoel naast het bedje, drukt moeders de kleine aan de borst. Daar drinkt het met gulzige teugen de melk waarvan het sterk moet worden. De melk die de kleine de babyvetjes zal bezorgen die het zo keihard nodig heeft, die de kleine de bolle wangetjes bezorgd waardoor het eruit zal zien als Hollands welvaren, het is de melk die de kleine doet groeien en elke dag in grammen toe doet nemen!
Na het drinken ligt de baby nog even tegen moeders schouder. Zachtjes wrijft moeder over het ruggetje, tot de kleine een boerenstoel laat ontsnappen.
“Zo, wij gaan naar beneden! Tijd voor een nieuwe dag!” zegt moeders en tilt de kleine in haar armen de trap af.
Achter haar blijft de slaapkamer leeg achter, tot het tijd wordt om dit verhaal opnieuw te beginnen.
Want als een paar uur later de kleine nog bezig is aan het middagslaapje, gaat zacht de deur van de kinderkamer open. Daar ligt nog heerlijk in het bedje haar jongste telg te dromen…
Johannes R
Reactie plaatsen
Reacties