Wanneer is de mens tevreden?
Een lastige vraag met misschien nog wel een lastiger antwoord. Want, ben je als mens ooit echt tevreden?
Voor mij ligt het programmaboekje van de afgelopen zangavond van PLENUM met als titel ‘met diep ontzag’. Als organisator van de avond kreeg ik achteraf ook veel de vraag of ik tevreden was. Ik heb over dan antwoord na moeten denken, want wanneer ben ik tevreden?
Ik denk dat wij kunnen constateren dat tevreden zijn afhangt van de verwachting die men heeft en waar men de grens voor zichzelf legt. Wie de grens hoog legt zal zijn doelen minder snel bereiken als hij die de grens laag legt. Toch schuilt hier een gevaar in. Wie de grens te laag legt loopt het gevaar ambitie te verliezen en daardoor sta je de vooruitgang in de weg. Aan de andere kant; wie de grens te hoog legt gaat zijn doelen nooit bereiken en zal altijd blijven streven naar meer, een wedstrijd die nooit gewonnen zal worden.
Terug naar afgelopen zaterdag; wanneer ben ik tevreden? Persoonlijk ben ik dat niet snel. Er kunnen altijd zaken beter.
Zo kan de opkomst zolang er zitplaatsen zijn hoger, zo kan het orgelspel qua niveau ook beter, zo kon er beter worden opgelet op dirigent, zo …
Maar als ik zo begin en nadenk over alles wat beter kon, vergeet ik het belangrijkste. Daar ging het afgelopen zaterdag helemaal niet om. Uiteraard trekken wij lessen uit wat er gebeurd is en gaan wij daarmee aan de slag, zodat er zaken de volgende keer beter zijn, maar waar ging het nu echt om?
Om de inhoud. Van het ontwerp van de poster tot het moment dat ik afgelopen zaterdag mijn armen voor het laatst liet zakken na de laatste samenzang. De inhoud, waarin wij werden meegenomen van de natuur naar de schriftuur. Waarin werd gezongen over Gods grote scheppingswerk, over hoe wij daar met stil ontzag bij stil kunnen staan, over hoe deze woorden geheiligd kunnen worden aan het hart en wij dan voor altijd kunnen zingen; hier en in de eeuwigheid.
Dan ging het er deze zangavond diep door wanneer wij stil vroegen; “Wat is de mens, dat U hem nog wilt dragen, dat u hem nog gedenkt en ’s mensen zoon op aard’ bezoekt vanuit Uw hemeltroon?” Maar dan jubelde de kerk ook: “Geloofd zij God met diepst ontzag want Hij overlaat ons dag aan dag met zijn gunstbewijzen.”
Mag ik dan aan het einde van zo’n avond ontevreden zijn? Nee, toch? Dan mag ik denk ik nog maar één ding doen; Hem de eer bewijzen voor het goede aan iedereen die het zaterdag mee mocht maken geschonken en dat met de woorden waarmee wij afsloten: Drie-enig God, U zij al d’ eer!
Johannes R
Reactie plaatsen
Reacties