“Nou, vertel eens… wat heb je ons te vertellen? Wat moeten wij nu eens anders gaan doen?”
Het zijn de woorden die ik, jaren geleden, tegen mij hoorde zeggen. Ik zat in groep 5 van de basisschool en gepest worden was voor mij een dagelijkse kost. Het leek mijn toenmalige lerares een goed idee om maar eens, zonder hulp, het gesprek aan te gaan met mijn pesters, maar… nog voor ik de moed kon verzamelen om erop te reageren, kwam de volgende aanval al mijn kant op.
De afgelopen weken zijn er al vele taboes besproken. De artikelen zijn gebaseerd op gesprekken die de afgelopen jaren zijn gevoerd, of ervaringen waarin ik heb mogen delen. Op die manier heb ik geprobeerd om diverse onderwerpen bespreekbaar te maken. Maar er ligt nog één deel voor en toegegeven; voor mij het meest lastige deel. Ik schrijf dit artikel slechts een paar uur voor de publicatie. Al enkele keren deze week wilde ik eraan beginnen, maar de juiste woorden schoten mij niet te binnen. Want hoe ga je over een onderwerp schrijven, wat zo lang je leven beïnvloed heeft? En ja… nu moet ik ook het taboe doorbreken en schrijven over iets waar ik liever niet over uitweidt.
Mijn basisschool tijd noem ik nog steeds wel eens ‘de hel op aarde’. Door diverse omstandigheden werd ik gepest. Ik werd gekleineerd en mentaal gebroken. Met regelmaat vloeiden de tranen.
Ik werd geslagen en geschopt. Meer dan eens kwam ik onder de blauwe plekken thuis. Naar school gaan werd een haast niet te overwinnen obstakel. Er waren de kleine pesterijen als het verstoppen van eigendommen, er waren de grote pesterijen als het met een groep opwachten op de weg naar huis en daar het spugen in het gezicht. Er waren de valse roddels die verspreid werden, er was…. Ja, er waren ook superaardige klasgenoten. Dat mag ik niet vergeten. Maar de leuke herinneringen worden verdrongen door de pijn die ik voelde. Toen ik…
Nee, ik stop. Want ik schrijf dit niet om medelijden met mij op te wekken. Integendeel. Inmiddels zijn we heel wat jaren verder. Inmiddels ben ik haast blij dat het mij is overkomen. Door het pesten, wat mijn deel was, ben ik veranderd. Op de middelbare school ben ik binnengestapt en heb ik mijzelf in het keurslijf van de degelijkheid gehesen. Daar heb ik mij niets meer aangetrokken van wat anderen over mij dachten.
Toen het werkleven begon ben ik zakelijk omgegaan met mijn omgeving. Daar leerde ik de kracht van het gebruik van humor om de angel uit stekelige situaties te halen. Daar leerde ik omgaan met alle lagen van de bevolking. Daar kreeg ik de durf om open te zijn en te praten over dat wat er in het binnenste leeft.
Ik besefte dat ik, ook in mijn jeugd, veel meer had moeten praten. Ik was een binnenvetter en extreem verlegen. Daardoor wist bijna niemand wat er echt in mij omging. Wist ik maar wat de kracht van praten (of schrijven) kan zijn. Dat het helpt om te relativeren, te analyseren, dat het trauma’s kan helpen verwerken.
Pesten… wie denkt dat het alleen op de basisschool voorkomt, die komt bedrogen uit. Het is iets van alle leeftijden, alle plaatsen en alle tijden. Maar waarom? Is het uit jaloezie, komt het voort uit de groepsdruk om ons heen, komt het voort uit het jezelf beter vinden dan de ander? Of moeten wij constateren dat het voorkomt uit het zondig hart wat eenieder van ons heeft?
Word jij wel eens gepest? Wat erg voor je! Ik weet uit ervaring wat het met je kan doen. Maar ik weet ook dat je er sterker door kunt worden. Al zie je het zelf misschien nu niet, jij kunt die pesters de baas! Praat erover, al lijkt dit een onmogelijke opgave. En als je niemand kunt vertrouwen… er is er Eén die het ziet! Ook de dingen die niemand opvalt. Praat er maar over met Hem, bestel bij Hem de hulp!
Pest je wel eens? Verplaats je dan ook eens in de ander. Hoe denk je dat hij/zij dit ervaart? Hoe zou jij het vinden als jij werd gepest? Wat zou het tof zijn als jij ook het taboe zou doorbreken en er eerlijk voor uit durft te komen. Biedt je excuses aan, maar doe meer dan dat: Merk je dat iemand gepest wordt? Kom dan voor hem of haar op en pak het pesten aan! Praat over wat je fout deed en waarom je ermee gestopt bent!
Als iemand vraagt wat nu mijn grootste wens is, dan weet ik daar het antwoord op: Eén van mijn grootste wensen is dat pesten niet meer voor zal komen. Dat anderen niet de pijn en het verdriet hoeven te dragen, wat ik gevoeld heb. Dat niemand anders de gevolgen van het pesten de rest van zijn leven mee hoeft te dragen. Dat wij respectvol en liefdevol met elkaar zullen omgaan.
Dat is toch niet te veel gevraagd?
Johannes R
Reactie plaatsen
Reacties