“Je bent van harte uitgenodigd om mij en mijn ouders te bezoeken. Wil je wel even een belletje/appje doen zodat wij weten dat je komt?”
Het zijn de woorden die op menig geboortekaartje vermeld staan. De ouders zijn dankbaar en blij met de geboorte van een kleine spruit en willen deze aan de wereld laten zien. Dat is goed. De kleine is welkom!
Ieder die het kaartje ontvangt zal de ouders van harte feliciteren met de geboorte van de baby. Toch gaat er achter de glimlach van enkelen een onbespreekbaar leed schuil. Het niet aan de borst kunnen drukken van een eigen kindje.
Onbespreekbaar? In 2024? Alles moet toch besproken kunnen worden?
Laat ik eens bij het begin beginnen. In de seculiere wereld zijn kinderen een keuze. Ze kunnen worden gepland op het moment dat het uitkomt in de carrière. Hoe vaak wordt door ouders niet de keuze gemaakt dat zij ongeschikt zijn voor kinderen en blijft met kinderloos? Hoe vaak komen kinderen niet uit en worden ze ‘weggehaald’?
Over hen gaat dit artikel niet.
Maar zowel in de seculiere wereld als in de reformatorische wereld zijn en koppels die dolgraag kinderen zouden krijgen. Ja, u leest het goed; krijgen! Want in welke van de twee werelden wij ook leven, wij krijgen allen de kinderen uit handen van God. Het zijn geleende panden van Hem. Het zijn zielen die aan de zorg van de ouders zijn toevertrouwd.
Kinderen zijn binnen de reformatorische wereld de kroon op het huwelijk. Zo’n kleintje in de wieg is de afspiegeling van Zijn zegen, die sommigen van ons mogen ontvangen. Sommigen, niet iedereen krijgt de kans om aan het wiegje te staan. Ik hoor u zeggen: “Hoezo is dit een taboe? Dit is toch bespreekbaar? Wij omringen hen die geen kinderen krijgen met liefde, er zijn verenigingen voor opgericht, wat is er dan mis? Het is immers God die de baarmoeder opent en sluit?”
Wees eens eerlijk; heeft u nooit een gesprek gevoerd over een koppel wat nog geen kinderen had? Hoe vaak heeft u zich niet afgevraagd of het ‘wel zou lukken’? En bovenal; hoe vaak spraken wij er met elkaar over, maar niet met de nog-geen-ouders? Aan de andere kant kan het praten over dergelijk leed ook met pijn gepaard gaan. Niet alle koppels hebben daar behoefte aan. Tact en wijsheid is hier noodzakelijk.
Beleefdheidshalve nemen hen die het geboortekaartje ontvingen de uitnodiging aan en soms met lood in de schoenen betreden ze de woning van de pasgeborene. Dan krijgen ze een kindje in de armen gelegd wat hen eraan herinnerd dat zij de zegen (nog) niet ontvingen. Dan kan dit smart in het hart brengen. Dan is er voor hen niet alleen maar blijdschap om de kleine, maar is die pasgeborene een afspiegeling van hun eigen gemis. Dan is het soms moeilijk om hierover te vertellen. Dan kunnen reacties onbegrepen zijn, maar zijn er ook waaruit een hartelijke verbondenheid en steun zal spreken.
En u, als gezegende ouders, met de kleintjes op de arm; schroom niet om de kinderloze koppels uit te nodigen. Het is aan hen om de keuze te maken om wel of niet te komen.
Maar bovenal: besef hoe rijk u bent! Hoe groot de zegen is die u van Hem mocht ontvangen!
En aan allen; gedenk hen die kinderloos zijn in het gebed. Want Hij is het die wonderen werkt en smeekbedes hoort! In Hem is het leven, ook van die kinderen die nog niet zijn geformeerd!
Johannes R
Reactie plaatsen
Reacties