Lege of volle wegen?

Het is zomer. Bepakt en bezakt gaan wij binnenkort weer op weg naar onze vakantiebestemming.

De groep vakantiegangers is in een paar groepen in te delen.

• Zo is er de thuisblijver. Zij vinden rust in hun eigen omgeving, slapen in hun eigen bed, zijn druk met het opknappen van de woning of genieten van de rust in de achtertuin. Een dagje weg kunnen ze waarderen, maar verder is de auto verboden terrein. Terug naar de basis is het motto.
• Er is de rustzoeker; hij stapt in de auto op weg naar rustige oorden. Eenmaal in het binnenland van Frankrijk verlaat hij de snelweg en zoekt de rust op van de B-weggetjes die langs boerderijen en door in-slaap-gevallen-dorpen voert. Hij geniet van de weldadige rust, vindt het heerlijk dat hij even geen mensen tegenkomt. Onthaasten doet hij op de lege wegen die zich aan hem aanbieden als hij door de voorruit kijkt met het raampje naar beneden gedraaid en de wind door de haren.
• Er is ook de standaard toerist. Hij gaat op pad met TomTom of GoogleMaps aan, middels de snelste route. Hij wijkt hier niet vanaf en gaat naar waar anderen ook gaan. Zo ontstaan er heuse koloniën over de landsgrenzen waar het vol zit met andere Nederlanders. De wegen ernaartoe staan ook vol met oververhitte voertuigen in lange files. Hij sluit aan in de rij, kijkt lusteloos om zich heen naar de medereizigers, trekt af en toe op om snel weer af te remmen en begint zich al snel te ergeren aan de anderen.

Lege wegen en volle wegen. Ze leiden deze zomer naar onze vakantiebestemming.

Terugdenkend aan de zangavond van PLENUM die op 15 juni plaats vond in het kerkgebouw van de Hervormde kerk van Yerseke, dan zien wij deze verdeling niet alleen op de weg naar onze vakantiebestemming, ook op de weg naar de eindbestemming. Onze eindbestemming.

Want… wie niet over welgebaande wegen zich voortbeweegt is als de toerist die op de automatische piloot zich naar de eindbestemming gaat. Net als grote massa’s andere mensen beweegt hij zich voort over de weg. Hij sluit aan in de rijen om een weg te volgen naar het vertier. Hij maakt zich niet druk, dat kan altijd nog. En ongemerkt haast hij zich naar het einde, zich ergerend aan de anderen om hem heen. Maar de echte rust vindt hij niet, al is de weg nog zo breed en kan er zoveel mee door.

Anders vergaat het hem die is als de rustzoeker en zich op stille wegen bevindt. Al zijn er niet veel die de welgebaande smalle wegen bewandelen, zij die zich daar bevinden genieten van een weldadige rust. Zo verkwikkend, zo vol. Op die wegen schijnt de zon van Zijn gerechtigheid. Daar geeft hij een milden regen die de reiziger overdekt en hem tot zegen strekt. Op die wegen is het niet druk en zijn de kerken aan weerszijden bijna leeg. Toch is elke aanwezige reiziger op deze weg, elke aanwezige kerkganger, een groot wonder.

Bevindt u zich op een volle of een lege weg? Bevindt u zich op een brede of op een smalle weg? Bevindt u zich op een welgebaande weg? En ik?

Een vraag die wij ons allen moeten stellen: “ben ik de rustzoeker of de standaard toerist?”

Als ik de standaard toerist ben, dan moet ik snel op zoek naar een afslag richting de welgebaande weg. Dan moet ik het gemis gaan gevoelen van de juiste richting.

Dan moet ik die gaan zoeken en als ik dat oprecht doe, dan zal ik de juiste weg vinden.

Als ik al een ware rustzoeker ben en de welgebaande weg heb gevonden; ook dan moet ik gedurig vragen of ik op de juiste weg mijn treden mag blijven zetten en of ik voor uitglijden bewaard mag blijven. Of Hij mij met Zijn heillicht voor wil gaan.

Op één ding moet ik nog wel wijzen: welke toerist u ook bent; u en ik zijn nog onderweg. Voor ons beiden is nog hoop. Laten wij dan samen vragen of Hij onze wankele schreden wil sterken en ons wil leren op Zijne hoede en zegen te vertrouwen. Alleen dan voeren onze wegen gewis ten Hemel in en kunnen wij zeggen: “Geloofd zij God! Hij overlaat ons dag aan dag met Zijne gunstbewijzen.”

Ja, dan zien wij Zijn goedheid met diep ontzag aandachtig gade.

Johannes R