Goede Vrijdag 2024 was voor mij persoonlijk anders dan de andere Goede Vrijdagen die ik heb meegemaakt. Doordat ik mij in Duitsland bevond, kon ik niet in Nederland opgaan naar de kerk. Toch werd mij in Duitsland een preek verteld die ik niet had willen missen.
Zelf heb ik, voorafgaande aan de Goede Vrijdag, samen met Henco Aarnoudse een artikel geschreven over het geopende graf. Veel reacties hebben wij erop mogen ontvangen, wat waren ze diepgaand en hartverwarmend. Voor ons beiden was dit ook een artikel wat emotioneel een diepe lading had.
Ik liep eraan te denken toen ik in Duitsland voor de gesloten deuren van de Stadtkirche in Bad Wimpfen stond. Binnen was de dienst bezig, alweer de derde dienst op deze Goede Vrijdag. In de ochtend was tweemaal het Heilig Avondmaal gehouden; Gods volk had Zijn dood reeds gevierd. In de middag was er een dienst die in het teken stond van het sterven van de Heere Jezus.
Terwijl ik vanbuiten de kerk bewonderde en rond het gebouw wandelde drongen orgelklanken door de gebrandschilderde ramen naar buiten. De tonen van een bekend Bach-koraal weerklonken en niet veel later zette de aanwezige gemeente in met de bekende tekst: “O Haupt voll Blut und Wunden, Voll Schmerz und voller Hohn, O Haupt, zum Spott gebunden Mit einer Dornenkron;” In het Nederlands bekend onder de titel: “O hoofd vol bloed en wonden”.
Daar werd die goede vrijdagmiddag het evangelie van Zijn lijden op het alleronverwachts voor mij gezongen. En voor ieder die het wilde horen, maar wie waren dat?
Duitsland was stilgevallen. Het was leeg op straat. Winkels zijn op de Goede Vrijdag gesloten. Harde muziek is verboden. Dansen is niet toegestaan. Wie zich toch over straat ter kerke begaf, ging in het zwart gekleed. Zelfs in het zeer toeristische dorp was het stil op straat.
Onwillekeurig gingen mijn gedachten naar Nederland. Daar staan de Christelijke herdenkingsdagen onder druk. Wie heeft de artikelen niet gezien dat werkgevers op Pasen de werknemers laten werken, om ze met het Suikerfeest vrij te geven? Goede Vrijdag is bij ons gewoon een werkdag, waarop ook de Christelijke werknemers zich moeten haasten om op tijd in de kerkbank plaats te kunnen nemen.
En… wanneer kunnen wij nu zeggen dat het land echt stilvalt? Wie zich op zondag vroeg in de ochtend ter kerke begeeft heeft nog geluk, maar tegen de klok van 11 uur komt het land op gang om te gaan winkelen of eropuit te trekken met het gezin.
Tijdens de nationale dodenherdenking hoor ik iemand zeggen? Ow ja… zijn wij dan stil? Zelfs in die 2 minuten staat de damschreeuwer op de dam, vinden wij het bijzonder dat bezorgers hun voertuigen langs de kant van de weg stilzetten en het hoofd buigen, in die 2 minuten razen wij voort over de snelweg naar onze plaats van bestemming.
Tijdens Coronatijd dan, toen was het stil in Nederland! Ja, klopt. Een groot deel van de straten was verlaten. Achter de voordeuren van sommige woningen stormde het echter hevig. En nee… wij waren meer bang voor de ziekte, dan dat wij bezig waren met waar de epidemie echt om draaide. Of zagen wij het niet als straf?
In Duitsland is het toch anders. Daar blijft men op de Goede Vrijdag binnen. Daar buigt men het hoofd om te buigen voor Hem, die met zijn bloed voor de zonden van Zijn volk betaald heeft. Voor Hem die gekruisigd werd en met Zijn dood voor Zijn volk de dood overwon.
Een heel dubbel gevoel maakte zich op Goede Vrijdag van mij meester. Want… is dit niet hoe de Goede Vrijdag ook in het eens zo Christelijke Nederland had moeten zijn? Is dit niet hoe wij als Christenen de Goede Vrijdag zouden moeten ervaren? Wat zijn er dan donkere tijden voor ons land aangebroken. Een weg terug lijkt niet meer mogelijk. Lijkt; want als Hij de dood heeft overwonnen, zou Hij dan ook Nederland niet terug kunnen leiden in de rechte paden?
Johannes R
Reactie plaatsen
Reacties