Hoe oud denk je dat ik ben?

“Ikke zelf doen! Ik ben al groot!” zegt het kind met een pruillip.

“Ach… kon ik nog maar 1 keer van de glijbaan. Wat vond ik dat vroeger leuk!” denk de bejaarde die in haar rolstoel naar de kleinkinderen kijkt.

Onze leeftijd, wat zijn wij er vaak ontevreden over. Wie jong is wil oud zijn en wie oud is wil jong zijn. Waar komt deze onvrede toch vandaan?

Ligt het in het feit dat elke leeftijd zijn beperkingen meebrengt?

Want wie klein is moet op tijd naar bed om genoeg slaap te krijgen, moet luisteren naar ieder die over hem/haar gesteld is, moet zich schikken naar het rooster van school en de verenigingen.

De jongvolwassene aan het begin van zijn carrière stapt voor het eerst het werkleven in. Door de rondvliegende hormonen in het lichaam van de puber, maakt hij keuzes waaruit blijkt dat hij jong van geest is. Maar… wat doet hij zijn best om het niet te laten merken, want… hoe eerder hij met de groten mee kan doen, hoe eerder hij aan de top staat.

De vrouw van middelbare leeftijd wordt, zeker na het baren van enkele kinderen, beperkt door het lichaam. Het gaat allemaal niet meer zo soepel, ze moet wel eens een keer extra zuchten. Combineer dat met de vele gebroken nachten en het lichaam en de geest beginnen te verzwakken.

De bejaarde moet geholpen worden. Het lukt niet meer om zelf de kleren aan te trekken of zich naar de eetzaal te begeven. Steunend en kreunend bukt het lichaam onder al het werk wat is gedaan. Langzaam brokkelt het af…

Wat kan iedereen ontevreden zijn. En toch… elke leeftijd heeft ook zijn mooie kanten.

Want het kind heeft nog geen verplichtingen. Het krijgt elke dag de kans om te gaan spelen. En in veel gevallen kan het zorgeloos gaan slapen. Nee, voor het kind liggen er geen rekeningen klaar die nog betaald moeten worden, of staan er geen gesprekken gepland met een notaris. Het is nog onbezorgd en blij.

Voor de puber komt er een hoop op hem/haar af. Maar door het gebrek aan rationeel denkvermogen maakt het de keuzes snel. Dat gaat soms fout, maar vaak ook goed. Dan heeft hij/zij weer een les geleerd, een grens opgerekt. En wat moet het heerlijk zijn om tot over de oren verliefd te kunnen zijn op een ander.

Voor de vrouw van middelbare leeftijd gaat het soms wat moeilijker, maar wat een vreugde ontvangt zij als haar man haar lieflijk op de wang kust na de werkdag. Wat is ze blij als ze kinderen mag hebben die op haar afrennen na een dag school. Wat kan ze intens genieten van een avondje uit met vriendinnen. Dat is dan echt een cadeautje in de drukke tijd.

Voor de bejaarde gaat het allemaal niet meer zo snel, maar als hij op zijn verjaardagsfeestje de afgehuurde feestzaal rondkijkt vullen zijn ogen zich met tranen. Dan ziet hij zijn kinderen en kleinkinderen die allemaal zijn gekomen om hem te feliciteren. Daarnaast denkt hij terug aan de vele goede gesprekken die hij heeft gevoerd. Wat heeft hij veel mogen betekenen voor anderen en dat nog steeds… want als er advies benodigd is, komen ze naar hem.

Wij kijken zo vaak naar wat wij niet hebben, maar wat hebben wij veel, onafhankelijk van onze leeftijd. Natuurlijk wil je wel eens even jong of ouder zijn, maar uiteindelijk… is de leeftijd die je hebt niet juist goed voor je?

Het idee voor dit artikel ontstond eerder deze week toen mij naar mijn leeftijd werd gevraagd. Mijn reactie was: “Hoe oud denk je dat ik ben?” Als begin dertiger dan het antwoord: “54 jaar?” krijgen is best shockerend. Ik heb besloten het antwoord maar met een korreltje zout te nemen, maar het zet je wel aan het denken. “Kom ik zo oud over?”

Gelukkig is de oplossing te vinden bij een tegelwijsheid:

‘Je bent zo oud als jij je voelt!’

Dus… misschien moet er boven dit artikel niet de vraag: “Hoe oud denk je dat ik ben?” staan maar: “Hoe oud denk IK dat IK ben?”

Als wij die vraag kunnen beantwoorden, kunnen wij vast ook, misschien wel voor het eerst, tevreden zijn met onze leeftijd!

Johannes R