Omarmen

Het is alweer twee jaar geleden dat ik een artikel schreef over het gebruik van onze handen. Als u dit artikel nog niet gelezen heeft, dan kunt u dat doen door hier te klikken. Het was een artikel wat mij bijzonder na aan het hart lag. Waarin ik kon verwoorden wat ik ervaarde in de omgang met anderen. Nu, twee jaar later, schrijf ik een vervolg op dat artikel.

Niet alleen met onze handen kunnen we de genegenheid voor de ander uiten. Dit kan ook met andere delen van het lichaam. Wie in 2024 anderen aanraakt loopt het risico direct te worden aangeklaagd bij de rechtbank. Maar, is dit wel nodig? Bestaat er ook geen juiste manier van aanrakingen?

Natuurlijk, er is een hoop misgegaan in de maatschappij. Van ongewenste intimidatie mag en kan geen sprake zijn. We moeten de grenzen van de ander hierin respecteren. Wie deze grens over gaat, moet en zal terechtstaan voor zijn of haar daden. De gevolgen voor de slachtoffers kunnen groot zijn en hen levenslang achtervolgen. Dit artikel is dan ook zeker niet geschreven om aan te zetten tot onjuist contact of om het leed van de slachtoffers te bagatelliseren. Ik schrijf dit artikel omdat ik denk dat er ook zeker een goede manier van aanraking bestaat.

Zo denk ik aan het kind wat staat te huilen. Bukt u zich dan enkel voor over en zegt u: “Niet huilen, het komt wel goed!”, of pakt u de kleine op en troost u hem/haar, drukt u het even tegen u aan, vergezeld door een lieflijk: “Stil maar!”?

Ik denk aan de goede vriend die in rouw is gedompeld. Geef ik hem enkel een hand en zeg ik “Gecondoleerd!” waarna ik vraag hoe het met hem gaat, of open ik de armen en trek ik hem even tegen mij aan? Dan is het soms niet nodig om nog woorden te spreken.

Ik denk aan de juffrouw op het plein die wordt uitgedaagd om mee te doen met een spelletje tikkertje. Moet ze zich hiervan weerhouden of kan ze achter de kinderen aanrennen en proberen hen af te tikken?

Ik denk aan die jongen en dat meisje die samen op date zijn. Ze leren elkaar kennen. Mogen ze hand in hand lopen of moeten ze ervoor kiezen om stijf naast elkaar voort te gaan? En als het afscheid nadert, kunnen ze elkaar dan een zoen geven?

Wat is het in onze tijd lastig geworden om hierin juiste keuzes te maken. Ook ik heb regelmatig met deze dilemma's te maken. In het bijzonder wanneer je in een machtspositie verkeert ten opzichte van de ander.

Persoonlijk kies ik er vaak voor om niet na te denken over de mogelijke aanklacht, maar de ander op een gepaste wijze, op een juist moment, met voorzichtigheid en liefde, mijn genegenheid te tonen door hem/haar aan te raken. Is dat eigenlijk wel zo vreemd? Of is dat eigenlijk heel normaal? Als mens zoek je toch geborgenheid en warmte bij de ander? In de omgang met elkaar hoort ruimte te zijn voor een respectvolle aanraking.

Dus… via deze weg krijgt u allen een dikke hug van mij!

Johannes R