"Hoor mijn gebed"

Wil mij, wanneer ik roep, verhoren,
o God, die mijne rechtzaak redt!
Gij hebt in angst mij hulp beschoren,
en mij doen gaan in ruime sporen;
Betoon genâ; hoor mijn gebed.
Psalm 4 : 1 – 1773

Bidden; het is een onderwerp wat je niet zonder schroom kunt behandelen. Bidden… het is één van de meest tere zaken die een mens kan doen. Voor hen die niet weten wat bidden is: bidden is spreken met God. Een gebed wordt gericht aan Hem die hemel, aarde, zee en mensen schiep.

Als men dit beseft, dan is een gebed een gewichtige zaak. Dan kunnen de woorden soms overgaan tot stamelen. Als men dit beseft dan staan wij niet als de Farizeeër in de tempel met de handen omhoog tot overstaan van het hele volk te bidden, maar staan wij in een donker hoekje van de tempel en heffen wij de trillende handen op met de woorden: “Hoor naar mijn stem en kermend smeken, als ik mijn handen op zal steken” (Psalm 28)

Ja, dan vallen wij met Hanna op de knieën neer, lopen de tranen over ons gezicht, en brengen wij smekend uit: “Doch op U zien mijn schreiend' ogen” (Psalm 141).

Zoals ik al schreef; een gebed is een gesprek; een samenspraak tussen de bidder en God. Het is geen monoloog van ’s mensenzijde, want God kan op ons gebed een reactie geven: een verhoring. Zullen wij daar dan ook om vragen: “Verhoor m', o Oppermajesteit” (Psalm 143)?

Gebeden zijn in twee groepen te verdelen; persoonlijke gebeden en openbare gebeden. Persoonlijk zijn de gebeden die wij in de stilte opheffen tot God; bijvoorbeeld bij het ontwaken en het naar bed gaan of in de kantine voor het nuttigen van onze maaltijden.

Openbare gebeden vinden plaats ten overstaan van anderen. Denk bijvoorbeeld aan het openen van een verenigingsavond, het ‘grote gebed’ wat de predikant bidt voor de preek of de meester die voor zijn klas staat. In de openbare gebeden wordt vaak gevraagd om een zegen voor allen die aanwezig zijn.

Is dat slecht? Nee, zeker niet. Ook in de Bijbel zijn veel voorbeelden te vinden van zulke gebeden: “Gedenk niet meer aan 't kwaad, dat wij bedreven; onz' euveldaad word' ons uit gunst vergeven” (Psalm 79) of “Geef ons genâ, geef ons genâ, o HEER” (Psalm 123).

Op 17 februari 2024 vindt er in de Hersteld Hervormde Kerk van Tholen een zangavond plaats met als thema: ‘Hoor mijn gebed’. Samen met anderen ben ik bezig om een avond te organiseren die niet gaat over de participanten of over het ‘lekker zingen’ van psalmen. Wij hebben ons tot doel gesteld een avond te organiseren die gaat over de inhoud van psalmen en liederen. Toen er een thema gekozen moest worden zei ik: “Kunnen wij er niet beter: “Hoor ons gebed” van maken?"

“Nee” was het antwoord. “Het gebed is, al is het in het openbaar, toch een persoonlijk gesprek met God.”

Die woorden zijn bij mij blijven hangen, want het is de waarheid. Sinds die opmerking bid ik in het openbaar anders. Sinds die opmerking besef ik des te meer hoe belangrijk het is om het hart op te heffen tot Hem.

Dan is Hij er als de nood hoog is en “de dag verduisterd is”. Dan is Hij er als wij in Hem mogen jubelen: “’k Hef mijn ziel, o God der goden tot U op, Gij zijt mijn God” (Psalm 25).

Dan heb ik het soms moeilijk als ik gesprekken voer met atheïsten die zeggen: “Ik moet het zelf doen, niemand kijkt naar mij om. Het gaat er toch om welke keuzes je zelf maakt hè”. Dan denk ik… ach mensen… wat arm. Want, als je weet dat er een God in de hemel is, dan heb je altijd hulp. Dan sta je er nooit alleen voor. Dan kun je al je zorgen bij Hem neerleggen, zodat je niet je eigen strijd hoeft te voeren.

Bidden… het is de christen onmisbaar. Zonder gebed kunnen wij niet zoeken en vinden, zonder gebed kunnen wij niet kloppen en zal ons niet opengedaan worden.

Komt u op 17 februari ook naar Tholen?
Komt u op 17 februari a.s. in ’s Heeren huis uw stem en hart opheffen?

Hoop dan met ons op Hem, sla met ons het oog naar boven. Want… als de gebeden verhoord mogen worden, dan kunnen wij met elkaar de Heere bidden en loven met de woorden uit psalm 42 die eenieder van ons persoonlijk in het hart mag gevoelen:

“Ik zal God, mijn God, nog loven.”

Johannes R