De wind waait, de regen valt! Maar ook zonneschijn en zonder jas naar buiten. Het is het perfecte recept voor de herfst en de bijbehorende problemen.
Voordat je er erg in hebt begint het keeltje wat schraal aan te voelen en begin je hem wat vaker te schrapen. Het zal toch niet… Het schrale gevoel veranderd al snel in een zeurderige pijn. Je voelt je lamlendig, de temperatuur van het lichaam loopt op om de ongewenste ziektekiemen in de kiem te smoren.
De dag erop… de keel voelt nog steeds pijnlijk aan, maar een nieuw probleem dient zich aan. Hatsjoe! De spetters vliegen in het rond. Ontelbaar vaak nies je het uit! Daarna volgt de loopneus. Langzaam ontstaat in de prullenbak en witte berg van vochtige, kleffe doekjes.
Het volgende stadium is de rode neus en dat vreemde kuchje wat maar niet weg wil. Het hoofd lijkt veranderd in een berg watten en voelt dubbel zo zwaar. Bijna geen lucht kan het lichaam meer binnendringen, naar adem snakkend kom jij de dagen door. Smaak in eten is verdwenen, trouwens… daar had je toch al geen zin meer in. Je hebt genoeg aan je eigen volheid.
Een verkoudheidje? Een griepje? Tante Corrie? Het kan allemaal!
Maar natuurlijk gaan wij met het virus of de bacterie die het lichaam is binnengedrongen keihard de strijd aan. Want winnen zal het virus niet! Een paracetamolletje, aspirientje en een ibuprofennetje glijden door de mond het lichaam binnen. Gevolgd door een strepseltje of een islamoosje. En natuurlijk zijn oma’s middeltjes het beste: wij eten extra pittig en drinken warme grog. Werkt dat allemaal niet dan grijpen wij naar de natuurlijke middelen en druppelen ons suf met lavendelolie en drinken wij ons suf aan castanea honingextract (stiekem nog lekker ook).
Wel wil ik opmerken; dit zijn nog de zichtbare ziektes. Wij blijven een paar dagen thuis, zieken uit onder de wol en kunnen daarna de draad van het leven weer oppakken. Maar er zijn meer problemen die in het bijzonder de herfst met zich mee brengt.
Want wie naar buiten kijkt ziet de donkere wolken zich samenpakken, met ziet het leven uit de bomen wegebben in de bruine bladeren die één voor één naar de grond dwarrelen. De eens zo vrolijk bloeiende bloemen buigen de kopjes en sterven af. Het is dan maar een kleine stap naar het eigen bestaan.
Sombere gedachten verzamelen zich als de donkere wolken in aan de hemel, de vrolijkheid ebt weg uit de dagen en ze veranderen in een sleur, men laat het hoofd hangen. Men keert in zichzelf en ziet niet meer het goede in de wereld om zich heen. Dan kan de zon nog zo lekker schijnen, dan kan de temperatuur nog zo aangenaam zijn; Alles blijft donker en koud.
Zeker met de drukte van de tijd slaan depressies en burn-outs keihard in. Nu de coronalockdown al een jaar geen beperkingen meer biedt is de agenda weer volgelopen. Avond aan avond zijn wij van huis.
En dan nog de zorgen die erbij komen; alles wordt duurder, de kachel moet uit. Conflicten bedreigen de wereldvrede. Natuurrampen voltrekken zich. Nieuwe wetgeving zorgt ervoor dat wij onze baan niet meer uit kunnen voeren. De altijd aanwezige drang naar prestatie eist van hen om ons heen de tol. Begrip hiervoor verminderd. “Niet zeuren! Gewoon doorgaan!” lijkt algemeen de leus te zijn.
Herkenbaar? Het ergste van alles wat ik opgenoemd heb, moet het onbegrip zijn. De omgeving ziet niet dat je ziek bent, dus is er echt wel wat aan de hand?
Is er een oplossing? Dat is een lastige vraag. Psychologen, maatschappelijk werkers en vertrouwenspersonen, iedere dag werken zij hieraan. Telefooncentrales van bijvoorbeeld 113 zijn dagelijks bereikbaar voor advies.
Maar één ding staat voor mij als een paal boven water: als de gedachten somber zijn, omring je dan met hen die je lief en dierbaar zijn. Hen, die voor je door het vuur willen gaan! Dan kan soms een belletje met een vriendelijk woord meer bereiken dan een psycholoog tijdens een sessie, dan kan een klap op de schouder van broer/zus meer bereiken dan een gesprek met een maatschappelijk werker. Dan kan een glimlach van zoon/dochter je meer opvrolijken dan een medewerker aan een centrale.
Is er geen uitweg meer? Is alle aardse hulp te weinig en te klein? Dan wijs ik ten slotte op de Zorger met een hoofdletter. Dan kan een gebed van onschatbare waarde zijn. Dan kan Hij helpen als nergens meer een uitweg lijkt te zijn.
“'k Riep tot den HEER, in 't midden dier ellenden,
Tot mijnen God, opdat Hij hulp zou zenden.
Mijn klaagstem drong tot in Zijn troonzaal door;
Aan mijn geroep gaf Hij in gunst gehoor.”
Psalm 18:2
Aan alle zieken; van harte beterschap gewenst!
Johannes R
Reactie plaatsen
Reacties