Als de werkdag erop zit en de werkenden zich huiswaarts hebben gejaagd, dan stap ik in mijn auto. Voor de tweede keer in twee weken zit ik achter het stuur van mijn auto. Onderweg laat de zon zijn laatste licht schijnen en duikt onder de horizon. De schemer zet in. Niet veel later beschijnen mijn koplampen de stadsborden en rijd ik de stad in. Het is inmiddels donker geworden. Ik parkeer mijn auto, knoop mijn winterjas dicht en loop, pratend met vrienden, de donkere straten in.
Twee weken geleden was het Dordrecht, vorige week Middelburg. De oude stadscentra zijn het decor voor goede gesprekken, maar ook voor een avondwandeling.
En juist dat laatste is waar dit artikel over gaat. Ik ben een echte wandelaar. In het dagelijks leven dendert de trein van het leven in volle vaart vooruit. Maar één keer in de week zet ik hem bewust even stil. Dan stap ik uit op het perron van de rust. Voor een paar uur loop ik in stilte door Neerlands natuur of Neerlands steden/dorpen. Enkel luisterend naar de geluiden van de omgeving en het gesprek wat ik met mijn wandelpartner van dienst voer. Voor even lijkt de tijd te vertragen. Die paar uur in de week is er een moment van ontspanning.
Vaak loop ik overdag, kijkend naar de omgeving. De afgelopen weken echter twee keer in het donker. Nee, een wandeling door een bos is dan niet handig (ooit heb ik al eens languit gelegen over een boomtak). Nee, in de avond loop ik het liefst door een stad te dwalen. Zonder directe bestemming, gewoon zien waar de wandeling je brengt.
Vooral oude (of nep-oude) stadskernen hebben dan de voorkeur. Dordrecht en Middelburg voldoen aan deze eis. In beide steden kun je dwalen door achteraf steegjes, met ouderwetse lantaarns die een gele gloed verspreiden. Met kinderkopjes waar je bij elke stap goed moet opletten niet te struikelen. Met van die muren waar de klimop tegen omhoog klimt. Van die poortjes waar je onderdoor moet lopen en waardoor je op een volgende mooie binnenplaats terecht komt. Met kloostertuinen waar een serene sfeer hangt en waar je verwacht elk moment door een zuster in habijt te worden gepasseerd.
Als je in de avond een ronde loopt merk je dat de dag ten einde is. De stad voelt loom aan. De drukte van de dag maakt dier en mens moe. De weinige passant die je tegenkomt zoekt ontspanning en geniet van de hervonden rust. Een vogel zingt zijn laatste lied voordat het zijn kopje tussen de veren stopt.
In de huizen branden de lampen. Een blik naar binnen leert dat sommige gezinnen nog aan de maaltijd zitten, achter de ramen van de keukens staan echtparen bij te praten met een glas wijn in de hand. In andere huizen zit het kroost met de ouders aan tafel en doet men een gezelschapsspel. Achter het volgende raam zijn de kleuren van een beeldscherm te zien dat de kijken tracht te vermaken
Zo’n avondwandeling… het brengt ontspanning en overdenking met zich mee. Zachtjes lopen wij voort, pratend over de dingen des levens.
Afgelopen vrijdagavond… ik sta samen met een vriend op de markt in Middelburg. Na ons rondje kijken wij naar het stadhuis. Normaal prachtig uitgelicht in helder licht, nu is het stadhuis blauw/geel. De kleuren van de Oekraïense vlag. Stil staan wij daar een tijdje. Van de terrassen aan weerzijden klinkt een zacht geroezemoes. Achter mij passeert een politieauto rustig het handjevol mensen dat een selfie staat te nemen. Alles lijkt ’s avonds vrediger als overdag.
Maar toch… die kleuren op dat stadhuis voor ons, ze wijzen ons erop dat de ambiance die wij hier ervaren, de rust die wij hier mogen genieten, lang niet voor iedereen is weggelegd. Nee, in Oekraïne en in vele andere landen heerst deze rust niet. Daar staat met ’s avonds niet zorgeloos op het midden van een plein. Daar schuilt men in de schuilkelders of vlucht men langs veld en wegen. Op zoek naar de rust die daar niet wordt gevonden.
Afgelopen woensdag; biddag 2022. Biddag voor gewas en arbeid. Op deze dag gaat kerkelijk Nederland naar het Godshuis om daar een zegen af te smeken voor het nu en het toekomende. Daar is ook gebeden om vrede voor het vaderland, dat God zijn slaande (doch rechtvaardige) hand niet verder over ons uitstrekke. Er is gesmeekt om vrede, er is gevraagd om vergeving voor ’s lands zware schuld. Want, wat zijn wij beter dan hen die in oorlog verkeren? Wat hebben wij meer verdient dan hen die vluchten langs veld en wegen?
"Zie op ons in gunst van boven; Wees ons toch genadig Heer'" - Psalm 25 : 8
Johannes R
Reactie plaatsen
Reacties